Raz na jakiś czas zdarza się w kinie perełka. Pojawia się niby zwykły, prosty film, jakich było już wiele, ale posiada jeszcze to tzw. "coś". Coś, co sprawia, że nie możemy się oderwać, że oczy świecą się nam tak, jak wtedy, gdy jesteśmy w pierwszej fazie zauroczenia. Ten film właśnie taki jest - jak miłosne zauroczenie. Świeży, uroczy, autentyczny. I chcemy więcej. Absolutnie się przy tym nie męcząc.
Myślę, że nad podobnymi produkcjami "Danny Collins" wygrywa fajnym, nieprzesadzonym scenariuszem, któremu wierzymy. Wszystkie wątki są cudowne. Śmiałam się, płakałam, wzruszałam. Jest zabawnie - relacja głównego bohatera z menadżerką hotelu, z wnuczką czy z menadżerem i przyjacielem zarazem. Jest emocjonalnie - relacja z synem. Jest wreszcie naturalnie - relacja z synową.
Co jeszcze? Świetna obsada. Nikt tu nie zawodzi. Nikt tu nie przesadza. Wszyscy grają tak fajnie, że nie sposób ich wszystkich nie polubić.
I wreszcie Al Pacino. Jego pojawienie się na ekranie, to coś więcej niż gra. Bo Al Pacino to ktoś więcej niż aktor. Nie ma takiego drugiego jak on. No nie ma. Jest Pan wielki, Panie Pacino. Dziękuję Panu za ten seans.
Ten film to naturalność, ten film to życie. Po prostu życie.