Psychodelii było w tym tyle, ile dla 5-latka... Dla mnie był to wyjątkowo płytki i efekciarski seans, a na ogół bardzo przeżywam emocjonalnie to, co oglądam... Bardziej chyba poruszył mnie surowy i pozbawiony fajerwerków "Orzeł", który totalnie nie jest moim kinem (przytaczam akurat ten przykład, bo obejrzałam oba filmy po sobie). W "IO" Skolimowski buduje emocje kilkoma randomowymi scenami okrucieństwa wobec zwierząt i mam co do tego zagrania bardzo mieszane uczucia.

W zamian polecam
"WRZASK" z Susanah York
https://www.filmweb.pl/film/Krzyk-1978-10872
"WALKABOUT" z Jenny Agutter
https://www.filmweb.pl/film/Walkabout-1971-11531
ale przede wszystkim
"EQUUS" z Jenny Agutter
https://www.filmweb.pl/film/Je%C5%BAdziec-1977-35356
To co prawda o koniu, nie ośle, ale porusza do głębi.

Przecież scena z kibolami była tak absurdalna, że aż śmieszna.

jaki był ten drugi ;) ?

never let me go. Ale u Ishiguro to raczej normalne :))

Prawie cały czas czułam się poruszona. A ostatnia scena - łzy płynęły same...

No i właśnie dlatego (mimo niby dorosłości a przy okazji niestety bycia skażonym wrażliwością) obawiam się tego filmu. Do dziś pamiętam, co działo się podczas oglądania filmu https://www.filmweb.pl/film/Benji-2018-803156...choć właściwie ciężko tu mówić o oglądaniu bo przez znaczną część filmu, jak sama napisałaś "łzy płynęły same". Drugim filmem, którego się obawiam jest https://www.filmweb.pl/film/M%C3%B3j+przyjaciel+Hachiko-2009-449935 (ponoć też przykład "tych" filmów). Tak czy inaczej, a może właśnie tym bardziej dlatego dzięki za Twoją opinię - już wiem, na co winienem się przygotować.....jeśli na tego typu emocje w ogóle można się przygotować.

Daj znać, jak wrażenia :)

Pierwszy był pewnie Titanic z Di Caprio :D

Odnośnie filmów będących bardziej doświadczeniem niż seansem, to dla mnie takimi filmami były m.in. "Fantazja" Disneya i pełnometrażowe anime "Belle".
Świetne, choć nie z powodu fabuły (której zresztą w "Fantazji" właściwie nie ma).
Taka dygresja.

Jest to bardzo nudne i sztampowe doświadczenie. Jedyne emocje, jakie we mnie wzbudziło, to współczucie dla Jerzego Skolimowskiego, że świat, jaki widzi, to samo zło a jedyne dobre chwile to wspomnienia i marzenia.

"świat, jaki widzi, to samo zło a jedyne dobre chwile to wspomnienia i marzenia" - boszeeee, co za absurdalny wniosek i na jakiej podstawie wysnuty? xD
Film jest o ośle. Nie o Skolimowskim.
Jeśli choć trochę zagłębisz się w tematykę użytkowania zwierząt, które były bohaterami w filmie, może zrozumiesz, że owszem, to w dominującej większości zło. I to potworne.

"Jeśli choć trochę zagłębisz się w tematykę użytkowania zwierząt, które były bohaterami w filmie, może zrozumiesz, że owszem, to w dominującej większości zło. I to potworne." zagłębiłem się. Nie jadłem mięsa dłużej, niż ty chodzisz bez pieluchy. Wiem na ten temat sporo i nie ma to wiele wspólnego z patetycznymi wizjami frustrata, które dane nam było zobaczyć.

PS: jeśli nie widzisz, że świat przedstawiony oczami osła to alegoria tego, co widzi Skolimowski, to ok - nie musisz, ale wyśmiewanie takiego wniosku podkreśla twoją ignorancję i przymykania oczu na to, że masa scen przedstawiała okropne rzeczy, które nijak miały się do IO i jego widzenia świata.

Film jest piękny, wzruszający. Skolimowski nakręcił piękny film