Ten więcej, niż zacny reżyser stwierdził, że stworzył swój film dla własnych dzieci. Nie wierzę mu. Ten film został stworzony dla samego siebie i wszystkich niewolniczo oddanych X Muzie.

Baśniowa opowieść, w której losy tytułowego Hugo są jedynie pretekstem do przypomnienia Georgesa Meslie, a jednocześnie innych prekursorów kinematografii i oddania im hołdu.

Wtedy też film jest najlepszy gdy przestaje być baśniowy, a zaczyna z pasją opowiadać o kinie jak choćby w scenie przeglądania ksiązki w bibliotece, gdy obrazy z kolejnych filmów ożywają w rytm „Danse Macabre” Saint-Saensa. Sam wtedy czułem jakbym pierwszy raz siedział w kinie.

Sam obraz to techniczna perełka, w której zarówno dorośli jak i dzieciaki znajdą coś dla siebie. Ja jestem zauroczony.

Dla malkontentów, którzy twierdzą, że staremu Martinowi stępił się pazur, bo kręci filmy dla dzieci gorąco polecam seans „Wilka z Wall Street” ;)