Z ciekawej historii legendarnego iluzjonisty wykrojono romansidło obficie podlane stekiem bzdur. Jeżeli oczekujecie po tym filmie prawdziwej i rzetelnej opowieści o Houdinim, nie znajdziecie jej tutaj.
"Death Defying Acts" w dużej mierze opiera się na fikcji, nie na faktach. Zatem Gillian Armstrong roztacza przed widzem wizję Houdiniego-romantycznego amanta (Guy Pearce), który nie zawaha się skoczyć z dachu byle tylko zaimponować pięknej kobiecie. Jednocześnie, reżyserka przez cały czas robi z wielkiego magika, synka mamusi, który dlatego zakochuje się w głównej bohaterce, ponieważ jak się później okaże, ta przypomina jego zmarłą matkę. Matka zresztą odgrywa w filmie ważną rolę. Pojawia się w wizjach Harry'ego podczas wykonywania popisowych numerów, a on sam wyznacza nagrodę w wysokości 10.000$ dla każdego spirytysty, który wie jakie były ostatnie słowa jego umierającej matki. Zadania podejmuje się Mary McGarvie (Catherine Zeta-Jones), która z pomocą swojej córki Benji (Saoirse Ronan), zamierza zdobyć nagrodę. Ponieważ Mary, jak już wspomniałem, jest podobna do matki Houdiniego, magik zakochuje się w niej. Punkt ciężkości z występów Houdiniego przesunięty zostaje na niezbyt ciekawie poprowadzony wątek miłosny. I tak, z początku ciekawa historia zaczyna być coraz mniej interesująca. W końcu, pojawią się romantyczne akrobacje na dachu, rude anioły pływające w wodzie i patetyczny finał nie do zniesienia. Prawdę mówiąc, nie tego się spodziewałem i dlatego "Death Defying Acts" w moich oczach jest filmem słabym i nieudanym. Jedyną rzeczą jaka w pełni się udała, jest zafałszowany obraz Houdiniego. To twórcom filmu wyszło aż za dobrze. Oczekujesz po filmie prawdziwego portretu Houdiniego? Tu go nie zobaczysz. Liczysz na coś w stylu "Prestiżu"? Zawiedziesz się.
Na koniec kilka słów o aktorstwie i sprawach technicznych. Guy Pearce jest dobry, ale najlepsza w filmie jest Saoirse Ronan ze swoim szkockim akcentem. Za to Catherine Zeta-Jones jest przeciętna i wypada zdecydowanie najsłabiej z całej obsady. Ładne są zdjęcia, które przypominają te z "Prestiżu". Muzyka też na poziomie, choć mogła być bardziej wyrazista.