Postać grana przez Wooda jest słaba. Wygląda na to, że Alexander nie miała pomysłu jak pokazać życie kibiców z perspektywy kogoś "z zewnątrz" i stwierdziła, że bohater będzie pochodził z odległej Ameryki. A żeby pokazać jak bardzo nie zna się na realiach angielskiej kultury będzie powtarzał w kółko: "soccer". Gdybym miał napisać scenariusz filmu o chuliganach wymyśliłbym taką postać w nie więcej niż pół godziny, a przecież nie skończyłem filmówki, ani nic koło tego, a znajdzie się "kilku" ludzi, którzy wiedzą o filmach więcej niż ja.

Bohaterem jest Matt - student dziennikarstwa, który dziwnym zbiegiem okoliczności ma szwagra, który jest legendą jednej z najlepszych ekip na całych Wyspach Bryttjskich, który z kolei jeszcze dziwniejszym zbiegiem okoliczności ma brata, który jest obecnie jej liderem. To jednak nie koniec zbiegów okoliczności. Matt przyjeżdża do Londynu akurat w dniu meczu, dzień po tym jak brat szwagra gubi portfel, z kolei sam szwagier planuje akurat wyjście na jakiśtam musical. Proszę zobaczyć cóż za koincydencja! Gdyby jedno z tych czterech zdarzeń zdarzyło się chociaż dzień później cała historia nie miałaby miejsca! Dalej mamy Matta, w budynku Timesa, którego akurat ktoś widzi (wszakże Londyn to mała wioska, budynek Timesa każdy mija ze 40 razy na dzień) oraz losowanie Pucharu Anglii, w którym to West Ham, trafia na Millwall po raz pierwszy od 10 lat! I to akurat wtedy gdy Matt jest w Londynie! Zresztą spotkanie bohatera z ojcem wypada jeszcze rzadziej, a akurat teraz się spotkali. Ten film ma jakąś konwencję pieprzonej baśni, a nie filmu mającego przybliżyć życie chuliganów. Jest syn marnotrawny (Bov), twardziel, który założył rodzinę (Steve), i Hobbiciątko, które zmienia się z brzydkiego kaczątka w twardziela. Alexander odrzuca realizm i wszelką logikę od samego początku. Konia z rzędem dla tego kto prawidłowo odpowie na pytanie: "jak Matt dostał się do grupy?". Przypominam, że Pete zabrał go na mecz po tym jak mu kazał wypierdalać, a następnie nasz bohater prawie sam się zabił próbując wyprowadzić cios (niczym Najman). Do tego był Amerykańcem, a jego stary dziennikarzem. Czyżby zadziałał Gandalf? No i końcówka, w której Shannon postanawia: "mam męża w szpitalu, mam ochotę na mocny, brutalny, grupowy gwałt, jadę na ustawkę. Wezmę ze sobą też dziecko, a co!".

W kilku tematach ludzie piszą, że ten film bardzo dobrze pokazuje społeczeństwo kibicowskie. Serio? Drodzy "kibole", jak rozumiem na codzień ktoś od Was z ekipy jedzie do ekipy, z którą macie kosę po to, żeby na zdradzić im jak łatwo zabić liderów waszej grupy? I zapewne głosicie, że nie lubicie jakiejś grupy społecznej (pedałów, murzynów, żydów) mając ich u siebie? No i znacie tylko jedną piosenkę?

PS. Krytykuję tutaj film, a nie czyjąś matkę, pomyślcie o tym zanim napiszecie post.