Jeśli interpretować ten film na poziomie stricte fabularnym, jako po prostu psychologiczny melodramat o rozwodzie, no to jest tak sobie. Dobrze zagrane, dobrze nakręcone, ale nie porywa.
Proponuję jednak spojrzeć na ten obraz w nieco szerszym kontekście – mianowicie jako na pewnego rodzaju studium współczesnego człowieka i poruszonych tutaj jego głównych problemów.

Nieumiejętność podjęcia samodzielnej decyzji. Nasi bohaterowie (dość mętnie) są w stanie określić tylko, czego nie chcą – zupełnie nie wiedzą zaś, czego chcą. Sam Charlie wypowiada w stronę Nicole słowa – „nie chodzi Ci o to, żeby być szczęśliwą, tylko o to, żeby mówić, że nie jesteś szczęśliwa”. Absolutnie wszystkie działania nie są z ich inicjatywy – są pchani do nich przez rodzinę, prawników, otoczenie, nawet siebie nawzajem, ale nigdy nie jest to ich autonomiczne działanie. Sami zachowują się jak bezwolne, zawieszone w czasoprzestrzeni istoty, nie mające pojęcia, w jaką stronę i dlaczego powinny zmierzać. Najdziwniejszym tego aspektem jest fakt, że Nicole, wiedząc o zdradzie, podała ją jako ostatni argument, wręcz wspomniała ją mimochodem – tak, jakby chciała wręcz uniknąć wygłaszania jednoznacznego, konkretnego argumentu „za” rozwodem. W gruncie rzeczy bowiem, fakt zdrady wystarczyłby za powód rozwodu i to z winy Charliego, nic więcej nie musiałoby być analizowane – wtedy jednak konieczna byłaby ostra, jednoznaczna decyzja, której Nicole nie chciała podjąć sama (zdała się we wszystkim na panią adwokat).

Niekończące się odgrywanie ról. Póki egzystują w ramach szczęśliwej rodziny i pary spełnionych artystów, wszystko jest w porządku. Wyjście poza ten schemat ukazuje jednak… Pustkę. Chaos. Powstaje swojego rodzaju błędne koło – chcąc wyrwać się z tych ról, są zmuszani do odgrywania kolejnych (znamienna scena, gdy pani adwokat mówi Nicole – to normalne, że pijesz wino i mówisz do dziecka „gówniarzu”, ja też to robię, ale nie wolno nam tego mówić przed sądem; do absurdu dochodzi, gdy Charlie z jednej strony powinien wynająć mieszkanie w LA, żeby pokazać, że ma kontakt z synem, ale jednocześnie wtedy dowiedzie, że nie są rodziną z Nowego Jorku, więc w zasadzie powinien również mieszkać w NYC).
Dodatkowo ten dramat podkreśla ich profesja – są bowiem perfekcyjnymi, zawodowymi odtwórcami ról, tam jednak analizują i odgrywają postaci i emocje nieistniejące. Podkreśla to scena, w której Nicole nagrywa serial i zwraca uwagę na szczegóły takie, jak odpowiednie trzymanie dziecka, powodujące wzrost wiarygodności postaci. Dokładnie według takiego samego schematu działa (pod dyktando adwokat) w prawdziwym życiu – zachowuje się, jakby nie była prawdziwą osobą, a kimś, kim uważa, że powinna być. Nawet słynna kłótnia od pewnego momentu brzmi jak czytanie niezwiązanych ze sobą wersów z dramatu, nie jak prawdziwa, emocjonalna wymiana zdań.

Blokady emocjonalne. O dobrych emocjach umieją milczeć, o złych krzyczeć. Nawiązując do poprzedniego punktu – sami wtłaczają się w role „dojrzałych ludzi, którzy chcą się dogadać i porozumieć”, do granic absurdu doprowadzając sytuacje, w których są wobec siebie przesadnie uprzejmi, uśmiechnięci, zgadzający się niemal na wszystko, co proponuje druga strona. Kiedy jednak dochodzi do punktu krytycznego, wybuchają niewspółmiernie do sytuacji, wciąż w zasadzie nie werbalizując, o co chodzi. Znacząca scena z samego początku, gdy wracają z przedstawienia – jako widzowie, wiedząc, że się rozwodzą, możemy być wręcz zdumieni poziomem ich spokoju i racjonalności (Nicole spokojnie komentuje spektakl, Charlie daje jej uwagi, ona rzuca „dobranoc”), jednak ułamek sekundy po zniknięciu za drzwiami kobieta zaczyna płakać. Pozory zachowane, rola odegrana…

Uciekanie od odpowiedzialności za własne czyny i słowa. Wszystko, co padło z ust adwokatów na sali sądowej, zostało przecież wypowiedziane i przekazane prawnikom przez nich samych i za ich zgodą przeinaczone, wyolbrzymione, wyrwane z kontekstu. Oboje jednak zgodnie mówią później – nasi prawnicy powiedzieli o nas okropne rzeczy (!). Nicole dowiaduje się, że opieka jest 45/55 – sama mówi, że tego nie chce, ale na argument pani adwokat „nie chciałam, żeby chwalił się, że wygrał” – milknie. Zrzuca z siebie odpowiedzialność za ten wyrok. Charlie wszystkie niepowodzenia zrzuca na pracę, organizację, pieniądze, na samą Nicole; Nicole również wykazuje się zerowym samokrytycyzmem, o wszystko oskarżając wyłącznie Charliego.

Zakończenie jest rozdzierająco smutne. Dochodzimy bowiem do momentu, w którym Charlie wreszcie czyta to, czego Nicole nie chciała mu powiedzieć na początku. Płacze. Ona tez płacze. Poza tym jednak nie dzieje się nic. Natychmiast znów wchodzą w rolę pt. „dorośli, umiejący się ze sobą porozumieć ludzie po rozwodzie”. Uprzejmie przekazanie dziecka, zawiązanie sznurówki. Nic się nie stało.
Często, gdy moja mała córka czegoś chce, a ja pytam – dlaczego tak chcesz? – ona odpowiada: no bo chcę. To dla niej wystarczający argument. Przy tym filmie miałam wrażenie, jakbym oglądała na ekranie właśnie taką dwójkę małych dzieci. Chcą, bo chcą, tupną nóżką, bo coś nie wyszło, nie zastanawiają się nad niczym, tylko prą do przodu...

Film mnie zdenerwował, nie polubiłam żadnej ze stron i aż mnie w środku coś trzepało. Jednocześnie jednak niestety widziałam w nim dużo prawdy w stosunku do otaczającego mnie świata i ludzi. Niefajnej prawdy.