Film Lidii Dudy przedstawia historię dwunastoletniego Krzysia. Chłopiec nie ma łatwego życia. Mieszka wraz z rodzicami i babcią w najuboższej dzielnicy Bytomia, jego rodzice pozostają bez pracy, a on sam utyka na jedną nogę. Mimo swojego niedowładu próbuje pomóc rodzinie. Codziennie zbiera złom, który następnie zanosi do skupu, a także wydobywa małe ilości węgla na hałdach. To właśnie sprawia, że ojciec Krzysia i jego sąsiedzi nazywają go "Herkulesem".

12-letni Krzyś dorasta w bezrobotnej rodzinie. Ojciec pieszczotliwie mówi na syna "Herkules" i nie bez powodu, bo Krzyś codziennie bez słowa skargi pracuje, a zarobione pieniądze oddaje rodzicom. Pracuje, bo dla niego jest oczywiste, że należy pomagać najbliższym. Czuje się odpowiedzialny za rodzinę, walczy o nią. Pijany ojciec przytula syna i udziela mu życiowych rad, a syn mówi do niego: "tatusiu". W tym - na pierwszy rzut oka - patologicznym świecie jest coś więcej. Miłość łącząca rodziców i dziecko. Krzyś kocha rodziców, a oni jego. Nie jest to miłość idealna, raczej trudna i niejednoznaczna.