Hela i jej młodsza siostra straciły rodziców. Młodsza nic nie pamięta, jest w Domu Dziecka. Starsza w poprawczaku prowadzonym przez zakonnice znosi tortury i fantazjuje o złączeniu z młodszym rodzeństwem. Kościół w tym filmie nie jest zainteresowany rehabilitacją – chętnie dokonana będzie samopokuta, ale nikt nawet nie podniesie kwestii fali wśród wychowanków albo innych wynaturzeń. Policja sumiennie wykona swój obowiązek bez komentarza. Bohaterkę można zrozumieć, szczególnie po seansie całości: przeżyła tragedię i jest na skraju wytrzymałości, fantazja trzyma jej cierpienie w ryzach – chociaż scenariusz nie naświetla tego motywu wystarczająco (właściwie dopiero pod koniec). To ona ciągnie film, ale jej determinacji brakuje szlachetności – popełnia błędy, każdy jej ruch jest głupi i konfrontowany jedynie dziurami logicznymi (ucieka i wiadomo gdzie się udaje, ale policja już tam na nią nie czeka?). Po prostu nie ma szans powodzenia, a każdy kolejny jej krok oddala ją od celu. Jest swoim najgorszym wrogiem, nie uczy się niczego i jest zaślepiona powodami do swojej tragedii, niedostrzegajac ile kolejnych tworzy.

Traci na tym cały wydźwięk filmu, szczególnie element krytyki kościoła i zakonnic – to w końcu nie ich wina. Nawet bez poprawczaka i tamtejszych tortur, ciężar leży wewnątrz bohaterki. Zostawiona sama sobie nadal idzie na dno z zawrotną prędkością. Kościół jej w tym nie pomaga, w żadnym znaczeniu tego słowa.

Niemniej – to nadal kino pełne determinacji i uczucia, cieszące się z pojednania sióstr i chwil razem spędzanych, dających nadzieję każdemu bohaterowi. Może i nikt tu niczego się nie uczy, nikt nie jest lepszy na koniec, ale i tak dostają za to nagrodę. Czy to ważne w Polskim kinie?

PS. Z imionami bohaterów jest wciąż źle w kinie w ogóle, nie tylko polskim. Tutaj imię jest niby w tytule, ale z samej akcji wynika, że odnosi się do siostry bohaterki, nie jej samej. Mija ponad 20 minut, zanim ktoś zwróci się do protagonistki po imieniu i rozwieje wątpliwości.