Jesli ktoś nie zetknął się z jego obrazami, dramatami, powieściami, dziełami filozoficznymi, wierszykami i rysunkami, to ten krótki film zwraca na dzieło jego życia uwagę. Świetnie czyta teksty Witkacego wyjęte z różnych jego pism Marek Kondrat, zdjęcia przyrody podhalańskiej uswiadamiają nam, co mogło uruchomic słynny witkacowski "niepokój metafizyczny" - właśnie bujnosć i tajemniczosc tej przyrody. Inscenizacje z udziałem aktorów odsyłaja trochę do scen jego dramatów, trochę do tych z powieści. Wg mnie słyszane teksty nie będą dla niestudiujacych Witkacego jasne, bo operował on własnym, osobnym językiem i by go dobrze rozumieć, konteksty, do ktorych odsyła, trzeba naprawdę poświęcić studium jego twórczosci osobny czas.

A ja kiedyś żyłem Witkacym, czytałem jego powieści i dramaty oraz różne inne teksty gdy miałem naście lat, pobudził on moją wrażliwośc w wielu kierunkach (nawet ku muzyce, gdy pisał o Szymanowskim), ALE... jego siatka pojęć nie prowadzi do odpowiedzi, jaki jest sens życia.

Tę siatkę pojęć i perspektywę ostatecznego pokoju, a nie niepokoju metafizycznego dało w moim życiu dopiero chrześcijaństwo, katolicyzm i żałuję, że Witkacy odrzucał je. Ważna była jego głowna idea, istnienie Tajemnicy Istnienia i towarzyszace obcowaniu z nią pojęcie "niepokoju metafizycznego", ale nie poszedł Witkacy dalej, poza te pojęcia. Wiadomo, że ludzie chorzy psychicznie i dziwacy pociagali go, bo uważał, że mają oni łączność z tą Tajemnicą Istnienia - to ciekawe w jego postrzeganiu świata, ale dlaczego nie podchwycił Jezusowej idei: w człowieku jest Jezus, tajemnicą człowieka ostatecznie jest Bóg, który go stworzył i wg reguł Którego on może uzyskać szczęście. Niestety, teksty czytane w filmie przez Kondrata wyrażają metafizyczne przerażenie i smutek wobec Tajemnicy - skutkiem tego jest chyba i to, że Witkacy tak jak Łomnicki domagał się aborcji od swojej żony... A mógł przejść Witkacy przez mgły smutku do Nadziei, a potem do ostatecznej Radości, nie do samobójstwa we wsi Jeziory.