Film Berga to nie tylko jedna z najlepszych czarnych komedii jaka miała okazję ujrzeć światło
dzienne, ale również trafny psychologiczny obraz ludzi, którzy znaleźli się w niecodziennej dla
siebie sytuacji uwieńczonej koszmarnym finałem. Następująca po sobie reakcja łańcuchowa
pokazuje jasno, jak niewiele trzeba, by przeciętny człowiek w obliczu ratowania skóry, mógł stać
się potworem.
Paradoksem przy załączonym obrazku, jest podkreślenie przez reżysera uczucia miłości, które
ma się niezbyt stosownie do poczynań bohaterów. Podniosłość i momenty w których dochodzi
do ''wyznań'', sprawiają wrażenie jeszcze bardziej makabrycznych. I choć prawiącego do swych
kumpli o miłości w sposób utopijny Boyda ciężko pojąć, to i tak jego ''kochanie'', przy uczuciu
Laury do Kyle jest znikome. Bo ta dziewczyna jest w stanie zrobić o wiele więcej dla umiłowania
tego jedynego. Zatem, jak dużo możemy dokonać w imię miłości?
Oczywiście nie jest to najważniejszą istotą ''Vary bad things'', a Berg niczego nie ma zamiaru
nam tu udowadniać na siłę, ale warto się nad tym zastanowić. Twórca może jedynie uruchomić
w nas empatię, która powinna posłużyć jako wspólny mianownik na przykładzie MY zamiast ONI.
Jaką drogę obrałby każdy z widzów, gdyby znalazł się w podobnych okolicznościach.
To co stało się w pokoju hotelowym świetlistego, przepełnionego seksem, narkotykami, wódą i
hazardem Las Vegas, przebiło nawet ''późniejsze'' ekscesy chłopaczków z ''Kac Vegas''.
I pomyśleć, że piątka starych kompanów chciała się tylko rozerwać na wieczorze kawalerskim.
Ale nic poza problemami związanym z zakłócaniem ciszy podczas balangi nie zwiastowało
tragedii. Nieszczęśliwy wypadek, bo przecież tak o nim trzeba mówić, uruchomił całą spiralę
błędów, paniki, nieporozumień i lęków, a przy okazji obnażył kto jaki naprawdę jest, czyli który z
panów jest słaby moralnie, a w którym jest ukryty psychopata.
Mając do czynienia z tak liczną grupą podczas makabry której jesteśmy świadkami, jej
współwinni zaczynają wzajemnie obarczać się winą, dochodzi między nimi do konfliktów, ziemia
usuwa im się spod nóg, zaczynają żyć w lęku i niepewności dosłownie przed wszystkim i
każdym. Taki zapewne jest prawdziwy obraz próby ukrycia grzechu i krętactw w rzeczywistości.
O racjonalnym myślenia nie może być mowy.
Treść ''Gorzej być nie może'' śmiało mogłaby nadawać się na rasowy thriller, ale reżyser użył tu
środka komicznego. Umiejętnie balansuje na krawędzi absurdu i realizmu, stąpając po trupach,
tworzy film przesiąkniętym jak smoła czarnym humorem. Widz tylko musi wydobyć ten humor na
zewnątrz.
Owszem, ciąg zdarzeń wyda się ciut przerysowany, ale nie można do końca powiedzieć, że jest
przesadnie nieprawdopodobny. Lecz powiedzmy sobie szczerze. Takie filmy nie są dla każdego.
Finał tej tragikomicznej ''imprezy'' powala na dechy i można go odebrać jako karę za czyny.
Scenariusz prezentuje się nieźle, ale jeszcze lepiej na jego tle wypadają aktorzy, nawet Cameron
Diaz irytująca w początkowych fazach filmu w końcu się rozkręca na korzyść ''przedstawienia''.
W często ciętych dialogach, zawarta jest spora dawka sarkazmu, wręcz jadu, dzięki czemu
brzmią one autentycznie.
Ironiczna muzyka w zestawieniu z kilkoma charakterystycznymi scenami, przyprawi o zawrót
głowy, a takich scen jest więcej niż palców u dwóch rąk. Nie sposób wymienić ich wszystkich,
ale sprzątanie hotelowej łazienki, pochówek na cmentarzu, czy moment na stacji paliw to te
jedne z najlepszych.
''Gorzej być nie może'', to okrutna opowieść pokazująca jak tonący brzytwy się chwyta i wszelkimi
sposobami ratuje swój tyłek, bez zastanowienia się nad konsekwencjami.
No cóż, jak widać, kolejny raz potwierdziła się zasada, iż kłamstwo ma krótkie nóżki, a zbrodnia
nie popłaca. I takie kino to ja lubię. 7/10.