Marjane Satrapi stworzyła surrealistyczny obraz z połączeniem dramatu, czarnej komedii, thrillera i horroru.
Symetryczny, pastelowy świat fabryki armatur łazienkowych w małym miasteczku, wyłania się gustowny różowy kombinezon, który świetnie leży na Jerrym.
Kontrastem dla idealnego świata staje się mieszkanie Jerre'go i jego pupilów gadających - kota Pana Wąsika i psa, które się serdecznie nie znoszą, jeden z czworonogów dominuje, drugi biernie obstawia tyły. Ten niezwykły obrazek konwersacji trójki "domowników" urzeka doskonałymi dialogami, poczuciem humoru i wyśmienitą zabawą. W pewnym momencie przekraczamy niewidzialne granice pomiędzy złem i dobrem, rzeczywistością i fikcją i tkwimy w próżni, oscylujemy pomiędzy zażywanymi tabletkami, bezcielesnymi głosami, głosami zwierząt, głosami z wnętrza siebie, głosami zmarłych, gadające głowy, głosy zaczynają prześladować, wdzierać się w nas, uwalniać nasze demony , przypominać o traumie dzieciństwa.
Posępność, samotny świat i schizofrenik , który w ciele mężczyzny wciąż jest dzieckiem, który ucieka przed samym sobą, który źle się czuje w swoim świecie, których chciał tylko zaprosić dziewczynę na randkę...a potem posypały się głowy , krew hektolitrami rozlewała się, kot z psem wymieniali poglądy...
Ryan Reynolds idealnie wcielił się w swoją skomplikowaną rolę, dobrego i złego, balansującego na cienkiej granicy zła i dobra, realu i fikcji, maski i naturalnej mimiki, werbalnego i niewerbalnego tworzenia, głosów, które pojawiały się zewsząd i nas swą obezwładniającą siłą dotykały.
Bardzo dobry film.
Olivier Bernet i jego muzyka oraz zdjęcia Maxime Alexandre.