Prawdopodobnie chodziło o przywołanie ciężkiego nastroju z „Uwolnienia” Boormana. Szczegóły się różnią, ale jest też kilka podobieństw, od drobnych, jak łuki, po finałową przemowę szeryfa.

Bez względu na punkt wyjścia, widowisko padło na poziomie scenariusza. Negocjacje po zabiciu trzech osób, kiedy tożsamość przywódcy bandy była znana, to kpina z bohaterów i widzów. Ostrzał domu z łuków też jest niewiarygodny, choćby trafienie kucharza w oko z co najmniej kilkunastu metrów, po ciemku, przez okno zasłonięte firanką... owszem, nie takie rzeczy się zdarzały na polach bitew (Harald II, Ryszard Lwie Serce), ale to były starcia profesjonalistów, w których szybowały tysiące strzał/bełtów, a trafienie kogoś w oko i tak pozostawało kwestią przypadku. W chwilę potem oglądamy postrzał w usta.

Intryga jest uboga jak na dzieło sensacyjnie nadmiarowe. Słowne przepychanki sióstr i pyskówka w sklepie to straszny cienkusz, zwłaszcza jeśli głównym daniem planowano uczynić krwawe starcia. Sęk w tym, że i one stanowią dziwną mieszankę naturalizmu w scenach z ostrzami i grubej przesady, gdy świszczą strzały, a bohaterka od niechcenia ciska celnie nożem kuchennym, który oczywiście leci po tej jedynej, niewiarygodnej trajektorii spośród miliona możliwych.

Trzeba znać umiar, jeżeli nie kręci się dzieła, którego istotą z założenia jest nadmiar, jak np. przygody Bonda, Jonesa, Hunta, Croft, bohaterów Tarantino itp. Tu chyba miało być naturalistycznie, wiarygodnie, z poszanowaniem elementarnych zasad logiki, ale gdzieś po drodze mocno zniosło z kursu.