Miło było czytać tak ciepłe słowa pod adresem filmu, który i mnie się bardzo spodobał. Weszłam więc i na WKSP i będę obserwować :)

Przypuszczam ,że był tu także motyw umięśnionego mężczyzny, dlatego go odrzuciła. Nie licząc jego niesamowitej skrytości. Smutne jak takie rzeczy potrafią przesłonić obraz tak wspaniałej osoby.

Świetny komentarz. Główna postać na pewno jest bardziej normalna od tej rzeszy ludzi uzależnionych od FB, dla których skupianie uwagi innych, czy wręcz nawet pewien ekshibicjonizm jest czymś równie potrzebnym do życia co powietrze. Te jednostki same określające siebie jako społeczne są w gruncie rzeczy aspołeczne. Nie pomogą nikomu, nie stworzą niczego wartościowego, nie interesują się niczym, nie posiadają istotnych umiejętności. To one są dziwne.

Ze swojej strony, dodaję jeszcze to co mogę jeszcze dodać, chociaż to będzie to samo - 9/10 !!!

To w zupełności prawda, o czym piszesz, ale w samym filmie Fusi definitywnie choruje na depresję i to nie jest jego "wybór stylu życia". Powinien rozpocząć leczenie, jak najszybciej. To, jak ktoś żyje jest dobre, póki ta osoba jest dość szczęśliwa lub szczęśliwa, a chory na zaburzenie osobowości lub chory psychicznie nie jest szczęśliwy i dłuuugo (nigdy?) (wyjątkiem może być depresja lekka) się to nie zmieni; a leczenie poprawia jakość życia proporcjonalnie ogromnie (zwłaszcza dobrze dobrane i w odpowiedniej dawce dla pacjenta leki po, niestety, dwóch tygodniach). Choroby nie akceptujemy - nie szydzimy z niej, nie gardzimy nią, ale będąc blisko kogoś chorego nie zostawiamy go na lodzie (osoba w depresji często nie chce także rozpocząć terapii, odpowiada za to myślenie tunelowe - każda możliwa opcja wydaje się kompletnie bezowocna i być stratą czasu).

I jest także równie ważna druga strona medalu i to też widziałem w tym filmie (u Sufiego także, choć oczywiście mniej - to niesamowicie troskliwy wobec innych ludzi człowiek, empatyczny). Ważna w kontekście kontrującej strony - awangardowych na pokaz (obejmuje to pychę w kontekście swoich zainteresowań, zwykle niewiele mniej przeciętnych btw., i popularność jakiejkolwiek pasji jest neutralna). Ludzie o przeciętnych zainteresowaniach/stylach życia nie muszą być przeciętni (bo wystarczy ich poznać, dać taką samą szansę - wszyscy jesteśmy w zbliżonym stopniu przeciętni i to ważne z punktu widzenia troski o innych, by to wiedzieć i nie nakręcać dalej bólu).

Dobry film, poruszający i nieodczłowieczający , przekona każdego widza, który w życiu nie pozostaje obojętny na wszystko to co dla mnie kojarzy się z alfabetem człowieczeństwa,czyli prostotę, empatię i brak potrzeby narzucania swojej woli lub sposobu na codzienność. Sięganie w głąb siebie miast ulegać wszystkiemu co pozornie daje w życiu szczęście i satysfakcję ,i pozwala na brak wykluczenia ze społeczności , to bardzo bliskie mi idee. ...i bardzo niepopularne..niestety..
Może dlatego film ten jest dla mnie światełkiem .
Pozdrawiam

Mam podobne przemyślenia - film wielowątkowy, który można rozpatrywać na różnych płaszczyznach. Jestem świeżo po obejrzeniu i myślę, że kilka najbliższych dni będzie pod znakiem tego filmu. Niesamowity nastrój i muzyka pozwalają się wczuć w klimat filmu.
A zakończenie - nie takie jak w amerykanskych produkcjach ale mimo wszystko pozytywne -mamy ewidentne pokonywanie kolejnych wcześniej postawionych przez siebie barier....
Na pewno kiedyś wrócę i rozsmakuję się w tym filmie.