"Ewa chce spać" to liryczna, bardzo subtelna, utrzymana w niemal baśniowym klimacie komedia, reżyserski debiut Tadeusza Chmielewskiego, późniejszego twórcy klasycznych polskich komedii: "Gdzie jest generał", "Jak rozpętałem II wojnę światową" i "Nie lubię poniedziałku".
Perypetie młodej, prostodusznej i naiwnej, zagubionej w tej nowej dla niej rzeczywistości, ale przede wszystkim przeuroczej dziewczyny, która szuka noclegu, po ponad 50 latach, jakie minęły od powstania filmu, nadal świetnie się ogląda. Ta - jak to słusznie nazwała ten film Małgorzata Radkiewicz - ballada o małomiasteczkowej rzeczywistości, zachwyca przede wszystkim prostym, ale jednocześnie błyskotliwym poczuciem humoru. Wykład na "złodziejskim uniwersytecie", cegła za sto złotych czy (mój ulubiony) inspekcja na komisariacie nr 7, to gagi, które na stałe weszły do historii polskiej komedii.
Twórcom filmu należą się też pokłony za stworzenie niezwykle ciekawej społeczności miasta. Pośród bohaterów najciekawszą postacią jest pechowy "student" złodziejskiego fachu Lulek, znakomicie zagrany przez Romana Kłosowskiego.
Oprócz niego, Chmielewski zebrał na planie całkiem pokaźną grupę gwiazd polskiego kina i estrady: Barbarę Kwiatkowską, Stanisława Mikulskiego, Bronisława Pawlika, a także w epizodzie w hotelu robotniczym Jana Kobuszewskiego i Kalinę Jędrusik.
Film polecam, szczególnie miłośnikom starego dobrego polskiego kina. 8/10.