z jednej strony pięknie, szlachetna próba terapeutyzacji samego siebie wysiłkiem niemal nadludzkim, z drugiej, skoro to takie intymne, po co uruchamiać kamerę?

jakkolwiek film jest niezły, osobiście proponuję inny: niecodzienny zwany crossover Dudesonsów i Jackassów pod tytułem Ultimate Expedition, to jest wysiłek dla samego wysiłku, bez dobudowywania do tego jakiegoś zbędnego, z konieczności granicznego ideolo, w którym porażka steve-o okazuje się pięknym zwycięstwem ducha, kto wie czy nie większym niż prawdziwe zwycięstwo nad materią jego finlandzkiego odpowiednika, niejakiego jukki..

nadto - powracając do tematu martyny - też powzięte z góry założenie jakiejś intencji, w tym konkretnym przypadku intencji zmiany radykalnej - o ile nie jest się wernerem herzogiem - po przekroczeniu jakiegoś punktu w przyszłości, zdobyciu tytułowego szczytu, jakoś dziwnie pachnie mi malizną jakby to pereseda powiedział, autohipnozą, zgoła typowym postanowieniem noworocznym, w które - o ile nie przychodzi jako tragedia, czyli niestety wbrew woli samego postanawiającego - trudno jest mi uwierzyć, ale daj boże zdrowie, niech się darzy..

nie ma co krytykować, broni się oczywiście i ostatecznie film wygrywa sama martyna, bo też czuje się, że jest w tych swoich postanowieniach autentyczna, jakkolwiek końcowe mowy motywacyjne, w dodatku dwa razy niczym buddyjska mantra powtórzone, można było sobie darować..

anyway - polecam, ale dużo bardziej polecam zwycięstwo steve-o, bo oparte nie na zasadzie: człowiek ma problem, problem rozwiązany, a bardziej na zasadzie: człowiek nie ma problemu, człowiek jest problemem, nie ma człowieka, problem rozwiązany.. mimo iż steve-o wychodzi z tej potyczki żywy, bez obaw, powiedziałbym nawet: żywszy niż kiedykolwiek dotychmiast (jakkolwiek trzeba zobaczyć aby rzecz docenić)