W trakcie seansu, miałem podobne odczucia odnośnie klimatu. Sala kinowa, głośniki to zupełnie inne odczucia, niż w domowym zaciszu.

A ja oglądałam to w maleńkiej, kameralnej sali kinowej (na 13 osób) i to było perfekcyjne (czułam się jakbym była na planie filmowym tuż za plecami reżysera)

Jak oglądasz filmy na laptopie to może i tak. A jak siadasz wygodnie na kanapie, mając odpowiedni TV i system nagłośnienia, a jednocześnie brak mlaskaczy dookoła, to chyba nie jest tak źle w domu ;)

Ha. To raczej zrozumiałe. To znaczy kwestia napisów. Włosi oraz Francuzi wychodzą z założenia, że jak ktoś chce zrozumieć co chcą powiedzieć, powinien nauczyć się ich języka.

Nie wiem czy nazwałbym ten film "dokumentem", bowiem prawie nie ma w nim informacji o samym Ennio Morricone - kiedy i gdzie się urodził, jak wyglądało jego życie osobiste (jak on mieszkał czy miał jakiś krewnych), a nawet wcale nie zawarto w nim informacji o jego śmierci. Wszystko skupia się wyłącznie wokół jego muzycznego dorobku w poszczególnych dekadach.

Według mnie dokument nie musi podawać takich informacji. Są dokumenty o dokładnym życiu ludzi, są dokumenty o zwierzętach, o produkcji towarów.
Ten opowiada o twórczości kompozytora, o tym co skłoniło go do zajęcia się muzyką i w jaki sposób (jeśli mogę to tak uprościć) ją tworzył. Według mnie to dokument, ale oczywiście mogę się mylić :)