Ostatnie nieme arcydzieło Charlesa Chaplina, które powstało prawie dziesięć lat po wprowadzeniu dźwięku. Pewien robotnik, wykończony nerwowo, dostaje się do szpitala psychiatrycznego. Potem wielokrotnie popada w konflikt z prawem i ma kłopoty ze znalezieniem nowej pracy. Poznaje piękną dziewczynę....

Charlie pracuje przy taśmie produkcyjnej w fabryce. Monotonne czynności i duża szybkość, z jaką przesuwa się taśma, doprowadzają robotnika do szaleństwa. Guziki na ubraniach mylą mu się z nakrętkami, smaru używa do polewania majstrów i policjantów. Ofiara mechanizacji trafia do domu wariatów. Po wyjściu, przez przypadek, wplątuje się w polityczną kabałę. Podnosi z ulicy kawałek czerwonej szmaty, co zostaje potraktowane jako sygnał do manifestacji. Charlie, jej mimowolny przywódca, trafia tym razem do więzienia. Chaplin nie zakończył filmu na tej scenie, ale i tak zarzucano mu postawę polityczną bliską komunizmowi. Prawicowi nadgorliwcy nie pomyśleli, że Chaplin ośmieszał być może łatwowierność „ludu„. Dał się on przecież porwać człowiekowi, który nie wiedział nawet dokąd idzie, a czerwoną szmatę podniósł, bo dbał o porządek na ulicy. Ten naładowany komicznymi epizodami film spodobał się wszystkim z wyjątkiem tradycyjnych wrogów Chaplina: prasy Hearsta, rekinów Wall Street i ministra propagandy III Rzeszy. W Niemczech „Dzisiejsze czasy” objęto cenzurą.

[opis dystrybutora]

Z maszyny o zębatych kołach, wielkich przekładniach i kilometrach pasów transmisyjnych niczym mała śrubka wypada, grany przez Chaplina, robotnik. Wycieńczony pracą i załamany nowym sposobem podawania pracownikom posiłków – przez rurkę do ust, ląduje w zakładzie psychiatrycznym. Wyleczony ponownie trafia do zakładu zamkniętego, tym razem karnego, gdy podczas nielegalnej demonstracji nieopatrznie podnosi z ulicy czerwoną szmatę.

Chaplin w swoim ostatnim niemym filmie, nakręconym po latach Wielkiego Kryzysu a w przededniu II wojny światowej, pokazuje, jak przeciętny, prosty człowiek nie ma zbyt wielkiego wyboru w życiu. Doświadcza albo morderczej pracy, albo głodu i więzienia. Wyrwać go z tego mechanizmu może wyłącznie miłość; taka jaka w filmie spotyka Trampa i poznaną przez niego, bezdomną dziewczynę (Paulette Goddard). Po wielu upokarzających pracach, kradzieżach z głodu i nocach w więzieniu idą razem za rękę, dając nadzieję, że w okrutnej rzeczywistości "dzisiejszych czasów" jest miejsce na szczere uczucie.