Ten film to tylko na pozór "połączenie zwariowanej komedii, kina drogi i dreszczowca", jak napisał recenzent na filmwebie. Od początku do końca Demme wciąga nas w mroczną podróż w głąb skrywanych pragnień i nieuświadomionych porywów libido głównego bohatera. Chce udowodnić ukrytą podskórnie niemoralność Amerykanów, których bohater reprezentuje. Chce pokazać ich rzekomą hipokryzję, chce udowodnić, że w każdym po trochu tkwi Ray, tak jak tkwi on w Charliem. Rozwój akcji i kolejne przygody bohatera pomału maja odkrywać po trochu najdziksze i coraz mroczniejsze namiętności, które siedzą w jego głowie. Charlie staje się w miarę rozwoju akcji zdolny do coraz gorszych rzeczy i pozbywa się kolejnych skrupułów. Tę samą podróż ma też odbyć krok po kroku widz, Demme niezauważalnie i stopniowo demoralizuje, przekonywać widza, że jest taki sam jak Charlie, że jego przekonania i sposób bycia, to tylko konwenanse i fasada.. Podkreśla to końcowe pytanie kierowane do Charlesa: Skąd się biorą tacy jak Ray? Patrzymy w tym momencie na twarz Charliego, i przychodzi nam do głowy myśl: no przecież on nie jest aż tak bardzo inny niż Ray. W takim razie i ja-widz nie wiadomo, czy nie jestem taki - tylko nie miałem okazji tego sprawdzić. Demme budzi w odbiorcy bestię, demoralizuje, każe pomyśleć o sobie jak o dzikim zwierzęciu... Czyni to w najgłębszej, znaczeniowe warstwie filmu. W takim zamyśle reżyserskim pomaga mu ujęcie przestrzeni: kręci film bardzo realistyczny, w przeróżnych sceneriach, różnorodność miejsca akcji utwierdzać ma w przekonaniu, że tak wygląda ten świat za oknem, że oglądana na ekranie filmowa kreacja, jest bardzo bliska życiu. Dodatkowo podkreśla ten zamysł reżyserski w finale kelnerka, która śpiewa piosenkę patrząc wprost w kamerę/w oczy widza. Tez zabieg zbliża filmową rzeczywistość do percepcji widza. Obraz niejako wychodzi do nas z ekranu - ma się stać częścią pozaekranowej rzeczywistości, ma przekonać, że nią jest.