Te słowa znanej melodii przypomniały mi się po obejrzeniu "Dziewczynki z placu igieł". Dalej: "Jakoś tak nie jest mi nawet żal" niczym to pożądane uczucie obojętności po kolejnym strzale. Nie zamierzam osądzać.
Film jest ważny z kilku powodów. Pokazuje wiele problemów i kondensuje je w niespełna dwie godziny. A wszystko przedstawione oczami młodej osoby. Tak więc mamy ucieczkę w wyobraźnię, potrzebę szaleństwa i radości - potrzebę dziecka bycia dzieckiem (!) , silne i toksyczne uczucie przywiązania, wypieranie, marzenie bycia kimś innym, w innym miejscu, chęć pomocy przy pełnej świadomości swojej słabości (o czym dalej). Dramat wielu ludzi i błędne koła. Akcja rozwija się swoim rytmem a każde zakończenie wydaje się być równie prawdopodobne i realne.
Ile to razy świat uwidocznił naszą słabość. Osiągając dno, podnosimy się i znowu spadamy. Słabość, która budzi wstręt i lęk stąd ta potrzeba obojętności. Mówią, żeby dziękować za życie i je szanować. Czy ty to potrafisz?