Chyba wszyscy znają "Dziesięć przykazań" z Charltonem Hestonem, jednak nie każdy zdaje sobie sprawę, że dla Cecila B. DeMille było to już drugie podejście do Księgi Wyjścia. Pierwsze, pochodzące z 1923 roku, okazało się inicjacją cyklu wysokobudżetowych ekranizacji biblijnych, które przyniosły reżyserowi popularność i zasłużony tytuł speca od wielkich widowisk.

Dla nieprzygotowanych widzów seans pierwszych "Dziesięciu przykazań" może okazać się nie lada niespodzianką. Otóż Stary Testament to w ponad dwugodzinnym filmie najwyżej 40 pierwszych minut. Później następuje druga część, rozgrywająca się w dzisiejszych czasach (a uściślając: w latach 20tych XX wieku, czyli ponad 90 lat temu!). Historia wyjścia narodu izraelskiego z Egiptu i wykucia przez Mojżesza kamiennych tablic okazuje się punktem wyjścia dla współczesnego moralitetu, głoszącego konieczność kierowania się w życiu Dekalogiem. Bowiem wykute w kamieniu przykazania są prawem obowiązującym po dziś dzień całą ludzkość, a odejście od nich przynosi tragedię.

Tak przynajmniej wynika z historii dwóch braci, synów pani MacTavish. John jest pracowity, zostaje więc cieślą (bez wątpienia znaczący zawód!), a Dan jako architekt kombinuje, by się nie przepracować, w związku z czym bez skrupułów dorabia się fortuny na rozmaitych przekrętach. Nietrudno domyślić się, że skromna, lecz uczciwa praca zadecyduje o tryumfie moralnym i osobistym pierwszego, zaś malwersacje finansowe doprowadzą do upadku i absolutnej klęski drugiego.

Część pierwsza - biblijna - zapiera dech w piersiach. Widowiskowością dorównuje filmowi z 1956 roku. Druga jest kameralna,lecz równie interesująca. Dla współczesnego widza może okazać się nieco zbyt naiwna. Mnie jednak przekonała swoją żarliwością.

Znakomity przykład na to, jak efektowne potrafiło być kino nieme. Seans obowiązkowy dla KAŻDEGO kinomana!