Bohaterami filmu są palestyńskie dzieci, tyle że Dima, Jana i Dareen tak naprawdę nie znają dzieciństwa. 12-letnią Dimę poznajemy, gdy wychodzi z więzienia, w którym odsiadywała wyrok za posiadanie noża i zamiar zabójstwa. Otaczają ją kamery i dziennikarze, a lamentujący rodzice próbują wymusić na niej oświadczenie, że była torturowana w więzieniu. Ceremonia w jej domu, gdy jest pasowana na bohaterkę, okazuje się dla niej męcząca. Dziewczyna nie chce wejść w tę rolę. Jana, niezwykle pewna siebie 11-letnia dziewczyna, która filmowała starcia Palestyńczyków z wojskiem i udostępniała materiały na platformie Agora, przeprowadza wywiad z Dimą. Dziewczyny pomiędzy gorącymi dysputami politycznymi próbują żartować i śmiać się jak nastolatki. Dareen, trzecia bohaterka filmu, codziennie ogląda na ulicach starcia Palestyńczyków z izraelskim wojskiem. Jej ojciec nagrywa wydarzenia kamerami zainstalowanymi dookoła domu. Mimo wszystko wierzy w pokojową koegzystencję, ale jego nastoletni synowie już nie. Zaglądamy do ich szkoły, gdzie pojęcia, takie jak wolność czy ojczyzna, są szeroko dyskutowane na lekcjach.

Film unaocznia, że dzieci na Bliskim Wschodzie łatwo wchodzą w rolę wojowników, bo ich normalny dzień pełen jest nienawiści i poczucia straty najbliższych. Bliskość, z jakiej obserwujemy bohaterów filmu w ich naturalnym środowisku, pozwala zrozumieć, że to film o cierpieniu i żalu nastolatków wrzuconych przez politykę do świata dorosłych.