Po obejrzeniu jego dzieł-kobiet w roli Kota oraz Diabła nie spodziewałam się tak bardzo stonowanego, pełnego realizmu kina.
Atak atomowy na Hiroszimę i Nagasaki to dla mnie jedna z najbardziej nieprawdopodobnych i okrutnych tragedii w dziejach ludzkości.
To co widzimy, co czytamy o I i II wojnie światowej najczęściej dotyczy akcji partyzanckich, brutalności wojsk jak i również osobistych ludzkich tragedii.
Jednak zrzucenie bomby atomowej jest krokiem wyalienowanym, atakiem w przestrzeń nieznaną. Przysłowiowym naciśnięciem guzika śmierci.
Tragedią setek, tysięcy ludzi w jednym momencie.

Obraz "Dzieci Hiroszimy" był dla mnie niesamowitym doświadczeniem.
Pełnym niezrozumienia i buntu wobec takiego zniszczenia.
To nie jest film, gdzie zobaczymy wybuchy, makabryczne deformacje ciała, okrzyki cierpienia. Dola człowiecza w obliczu tragedii nieraz jest stłumiona, cicha. Wymuszona akceptacja nie daje ukojenia. Trauma pozostawia znaczące piętno.
Nie możemy zapomnieć o tym co spotkało i spotkać może ludzkość w obliczu konfliktów, których doświadczamy lub o których słyszymy każdego dnia.
Znieczulenie nie daję spokoju ducha.
"Bądź surowy dla siebie, a miłosierny dla innych.
Bez miłosierdzia człowiek staję się bestią"
Bowiem technicznie żyjemy w epoce atomowej, uczuciowo ciągle w epoce kamiennej.
Pamiętajmy by nie budzić w sobie tej bestii. Właśnie przez takie ludzkie bestie dochodzi do tragedii jakich żniwo widzimy w "Dzieciach Hiroszimy".

Film do obejrzenia na YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=76fwfXcNfsI