Nie napiszę, że film jest zły, ale moim zdaniem nie jest też wyśmienity, a nawet raczej słaby.
Owszem, ukazuje on w całkiem przystępny sposób dramat osieroconych dzieci kilka lat po wybuchu bomby. Niestety temat ten został potraktowany w dość płytki i nie przekonywujący sposób. Z filmu momentami mocno dłużącego się otrzymujemy dość mdłą papkę. Film nie wzrusza, tak naprawdę nie czuć w nim tragedi dzieci. Nie widać gdyż temat ten został zagłuszony doznaniami głównej bohaterki, na której głównie skupił uwagę reżyser. Brak jakichkolwiek poruszających scen (mam na myśli różne okaleczenia, mutacje, zdjęcia archiwalne...)
Nie polecam - nudny film.

Nie czuć tragedii, bo o wszystko obwinia się bombę atomową, zapominając, że to rząd japoński wplątał swój kraj w wojnę. Trochę propagandy musiało być.

tyle że pomimo tytułu nie jest to film o sierotach, tylko ogólnie o zrujnowanych lub odmienionych życiach i to aż kilka lat od wybuchu atomówki. co prawda w filmie jest również symboliczna scena samej eksplozji, ale film skupia się na tym, że bomba to nie tylko zniszczenia tu i teraz, tylko wszystkie złe rzeczy, które dzieją się potem przez kolejne lata. Oczywiście dzieją się dobre rzeczy jak adopcja sieroty, ale nawet to nie jest tak jednoznaczne, co doskonale zostało ujęte w samobójstwie dziadka. Więc wg mnie tylko skrajnie bezduszne osoby mogą stwierdzić że ten film nie jest poruszający. co do aspektów wizualnych to ciekawe jest to, że 70 lat od nakręcenia film wygląda bardzo interesująco. niczym długi teledysk do jakiegoś depresyjnego utworu z gatunku witch house, które były modne na początku dekady 2010s