Kamieńska wspomina:
"W filmie "Dzień dobry, dzieci" interesowała mnie przede wszystkim nauczycielka, która zaczyna pracę na wsi i sama pochodzi ze wsi. Na krótko przed zdjęciami, w wielkiej panice, znalazłam taką dziewczynę, ale nie przewidziałam, że będzie to wieś aż tak zaniedbana, i tego, że dzieci okażą się tak znakomite."
Dzięki osobistemu komentarzowi głównej bohaterki film ma w sobie coś z autentyzmu dziennika (wypowiedzi bohaterki, choć czytane przez nią samą, nie pochodzą jednak z jej pamiętnika - zostały najpierw nagrane na magnetofon, spisane i przeredagowane przez reżyserkę). Przyglądamy się jak młoda nauczyciela radzi sobie w nowej pracy. Dla wiejskich maluchów jest kimś z innego świata, one nigdy nie widziały pociągu, nie były w mieście, w kinie. Dla "siłaczki" z filmu Kamieńskiej praca nauczyciela wykracza poza czas lekcji i ściany szkolnej klasy. Mówi: "Nie wystarczy tylko szkoła, tylko lekcje". Pokazuje dzieciom, że poza pracą w rodzinnym gospodarstwie i nauką w szkole istnieje w świecie coś tak pięknego i bezinteresownego jak... puszczanie latawców. Przyglądamy się szalonej radości dzieci, dla których ta nowa niezwykła zabawa stanowi wspaniałe odkrycie. Praca z uczniami to jedno, przed młodziutką nauczycielką stoi bowiem o wiele poważniejsze wyzwanie. Jak zmienić stosunek chłopów do edukacji, jak ich przekonać, że to właśnie w niej leży klucz do lepszej przyszłość ich dzieci? W finałowej scenie filmu, podczas spotkania z rodzicami, nauczycielka stawia odpór chłopom upierającym się, by w czasie wykopków dzieci nie chodziły do szkoły. Nie traci wiary, że to, co robi przyniesie w końcu efekty: "Uświadomienie im tego, że oni żyją nie tak jak można żyć, że ich możliwości są większe, że ich na więcej stać - to chyba będzie najtrudniejsze. Ale może jednak da się coś zrobić?".