Początek był bardzo słaby. Humor do mnie zupełnie nie trafił, a fakt, iż jest to moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Charlesa Chaplina (chyba powinienem się wstydzić ;) ) kazał mi przypuszczać, że ten stan utrzyma się do samego końca. Jednak jakimś cudem po kilkunastu minutach film, a raczej humor w nim prezentowany, zaczął mnie autentycznie bawić. Szybko akcja się rozwinęła, humor zgęstniał i choć z pozoru nadal go nie brakowało, zrobiło się naprawdę poważnie. Bo jak tu się śmiać z obrazu, który pokazywał straszną rzeczywistość w mocno złagodzonej formie? Film miał premierę w 1940, dotarł do samego głównego zainteresowanego i już z uwagi na sam ten fakt należy go i jego autora docenić. Dlatego dałem ocenę o oczko wyższą niż wskazywałyby na to moje odczucia, bo po prawdzie również i końcowa przemowa mnie nie przekonała. Chociaż znowu, jeżeli spojrzymy na datę premiery, jej wartość znacząco się podnosi. Normalnie wystawiłbym 8/10, bo film w istocie bardzo mi się spodobał, a kilka scen było naprawdę genialnych. Jednak, jak wyżej wyjaśniłem, tym razem oczko wyżej, czyli 9/10.