Nowy film braci Jeana-Pierre Dardenne i Luca Dardenne, obaj są również autorami scenariusza, nie jest wcale taki łatwy w jednoznacznej ocenie jakby się mogło wydawać. Poza problemem jaki ukazuje, a który mógłby spłynąć jak grom z jasnego nieba zupełnie na każdego z nas, ma w pewnym stopniu (a może i w głównej mierze), uruchomić w obserwującym widzu pokłady empatii. Tak mocno społecznego filmu nie ogląda się bowiem dla samego oglądania. Wszyscy wiem, że to nie ten typ kina. Przy okazji zaznaczam, iż bez spoilerowania tematu przed rozmową się nie obędzie, o ile w ogóle do wymiany poglądów z kimkolwiek dojdzie.
Film zaczyna się zupełnie zwyczajnie, by już za sekundę przeszył nas i Sandrę głośny telefon. Kolejne sceny, jak nic wskazują na to, że wydarzyło się coś dramatycznego w rodzinie. Na całe szczęście (wiem, brzmi to jak czarny humor), to tylko przykra wiadomość od koleżanki z pracy. Okazuje się, że w firmie w której pracuje kobieta, dochodzi do redukcji jednego z etatów i to właśnie jej pozbywa się szefostwo. W myśl o tym, iż Sandra i Manu żyją na kredytach, pewnie jak większość ludzi, a w domu jest na wychowaniu dwójka dzieciaków, tym samy zbytnio się nie przelewa, histeria matki zaczyna wymykać się spod jej kontroli. Zresztą w jednej ze scen bardzo wyraźnie jest to widoczne.
Sandra bierze sprawy w swoje ręce i postanawia przekonać w powtórnym po weekendowym głosowaniu większość z szesnastu współpracowników, do pozostawienia jej na stanowisku pracy. Kosztem tej decyzji ma być zrzeczenie się 1000 euro premii, która dla każdego przecież oznacza dodatkowy zastrzyk gotówki.
Czy wybór, którego dokonuje zrozpaczona Sandra jest w pełni uzasadniony? Czy trzeba takie postępowanie krytykować, a może wręcz przeciwnie, należy nakręcać innych właśnie do takiego działania? Czy jest sensem kręcić pełnometrażowy film o tak ''sondażowo - społecznościowym'' zagadnieniu?
Panowie Dardenne próbują przekonywać widzów do tego w jak brutalnym świecie żyjemy. Pewnie wielu z Was, tak jak i ja, nie znajdzie w tym obrazie niczego odkrywczego, jednak zawsze będę zdania, że filmy pokazujące upadek ludzkiej godności związany z podłością systemu i podziałem na ''górę i dół'' powinny wychodzić z wytwórni.
Nie można głośno wykrzyczeć (nie tylko patrząc na ten jeden film), że w świecie panuje bezwzględna znieczulica na ludzkie cierpienie. Sandra przedstawia swoją wędrówką pewien wzór ludzkich zachowań, które są nieodgadnione i często nieprzewidywalne.
Chyba nikogo nie dziwi, że po godzinach chodzenia od domu do domu, kobiecie udało się przekonać kilka osób i liczba z dwóch stojących za nią murem wzrosła do ośmiu. To prosta jak drut psychologia. Każdy z tych ludzi miał swój osobisty powód by ''zmięknąć''. Jednak można było zrobić małą przewagę na niekorzyść, lub …korzyść Sandry. Stosunek pół na pół wydaje się być celowo naciągany.
Teraz parę słów o wyborze pokrzywdzonej. Jak to w takich sytuacjach bywa, tonący chwyta się czego tylko może, by ratować życie. Wpłynięcie na (wymuszenie, jak kto woli) zmiany decyzji niektórych osób, właśnie jest tą przysłowiową brzytwą.
Chwała Sandrze za to, że się nie poddała, ale bardziej bym zrozumiał, gdyby z miejsca z ''podniesionym czołem'' i zachowaną godnością, ruszyła w miasto w poszukiwaniu nowej pracy. Nie wiemy, czy ten plan nie byłby trudniejszy do zrealizowania, ale żeby się przekonać na własnej skórze, wypadałoby podjąć ryzyko.
Nie trzeba przypominać (mówię o sobie, twórcy już to zrobili) w jakich egzystujemy czasach oraz tego, że każdy może znaleźć się w identycznej sytuacji jak Sandra szybciej niż mu się to wydaje. Po prostu wielu o tym nie myśli na co dzień, bo i po co. Lecz ''jak już coś'', reakcje muszą być przecież błyskawiczne. My powinniśmy nie tyle MUSIEĆ, co przede wszystkim CHCIEĆ, a nie usiąść, załamać ręce, zacząć się nad sobą użalać, szukać na siłę litości i zrozumienia, próbować wpłynąć lamentem na reakcję innych, niestety nie poprzez kreatywność w działaniu, a zwyczajnie przez współczucie. To niedopuszczalne!
Patrząc na to z drugiej strony, trzeba uznać, że Sandra nie została obdarta z godności do końca. Gdy już zaczęła swoją ''misję niemożliwą'', kibicowałem jej w duchu i wierzyłem po cichu, że w końcu się uda, a jej walka zaowocuje.
Co jednak by było, gdyby twórcy podzielili ''fabryczną'' społeczność w stosunku 7:9, 6:10, obojętnie w którą stronę, ale z tą drobną przewagą? Oto jest pytanie.
Co do gry Marion Cotillard dla mnie zagrała nieźle, owszem może i na nominację, ale czy na pewno na statuetkę? Momentami była zbyt …depresyjna. Pewne zachowania samej Sandry mogły wpłynąć na mój osąd.
Pozostali aktorzy spisali się przyzwoicie, choć nie wszystkie role są w stanie przypaść widzom do gustu. Zwłaszcza jeden narwany i agresywny pracownik, który automatycznie eliminował się sam ze społeczeństwa.
''Dwa dni, jedna noc'' to obraz autentyczny, surowy (jak najbardziej), dosyć brutalny, no i co najważniejsze, dzielący społeczeństwo przed tv na tych ''za'', a nawet ''przeciw’''. Patrząc na ten film ciężko być wobec niego obiektywnym.
6,5/10, to ocena na którą u mnie zasłużył.