Już w trakcie oglądania tego rzemiosła, zauważyć można, iż z
komedią ma ono niewiele wspólnego. Z dramatem, a i
owszem, ale z dobrą zabawą?!?!? ... chyba się tu komuś coś
pomieszało. Z takiego tematu jak ten, a przecież to historia
autentyczna, tu trochę zmieniona, tam podkoloryzowana, ale
jakby nie patrzył, ciągle na faktach, można było zrobić dobry,
rasowy, może nawet ''lekko'' psychologiczny kryminał o
dusznym klimacie, a nie taki badziew jaki powstał. Poza tym
tego nie można nazwać nawet czarną komedią. Ogólnie film
jest w stanie mocniej wku#wić, niż rozśmieszyć. Sorry nie tyle
film co dwie czołowe postacie żyjące i zachowujące się wręcz
nie do przyjęcia. Ich egzystencja jest tak żałosna, a
uśmiercanie i unieszczęśliwianie innych wokół, a przede
wszystkim powolne zabijanie siebie, dosłownie makabryczne!
Zastanawiam się jak może do gustu przypaść
rozhisteryzowana, apodyktyczna, kochająca władzę, żałosna
hipokrytka, nie nadająca się do życia w społeczeństwie? Poza
tym ta kobieta jest w takim samym stopniu inteligentna co
niebezpieczna, ale przede wszystkim, chora psychicznie.
Udowadnia to niejednokrotnie na ekranie, a jej proces i to jak
się podczas niego zachowuje (mówię o końcowym
werdykcie), jest tak prymitywną grą pozorów, że trzeba by być
ślepcem i głupcem, aby tego nie zauważyć! Mówię o sędzinie
i ławie przysięgłych. Czy zatem to może bawić widza? Co
najwyżej cholernie irytować. Czy to co matka z synem robią na
drodze swojej ''kariery'' jest godne zachwytu? Nie jedynie
wku$wia i nic poza tym. Czy takie sceny gdzie koleś idzie po
ścianie w kamienicy gdzie wynajmują lokal, aby go nie
dostrzegły kamery, świadczą o jego inteligencji czy raczej
głupocie. Czy takie wspaniałe teksty w kierunku synka i
zachowanie się KOCHAJĄCEJ matki jak ''możesz się zemścić
...uszczypnij mnie'', ''wynagrodzę ci lata rozterki'' albo ''kto ma
najmądrzejszą i najpiękniejszą matkę...?'' mogą wprawiać w
dobry nastrój przed tv? Mnie na pewno nie. Własnymi rękami
udusić to mało :) I jeszcze ten jej durnowaty synek,
podporządkowany całym sobą. Ogólnie to ci przebywający w
domu rodzinnym Santy na co dzień, nie należeli do
najnormalniejszych. Jeszcze ta scena świąteczna i rzucanie w
starego figurkami. Żenada i nic więcej!
Zdziwiła mnie scena gdzie dwoje podejrzanych o morderstwa
jest przesłuchiwanych jednocześnie w tym samym
pomieszczeniu. Czy to w ogóle dopuszczalne? Przecież to nie
ostateczny proces, a zwykłe posklejanie wszystkiego do kupy
za pomocą zeznań, a więc żadnego kombinowania. Dziwne.
Gdyby nie Judy Davis, która grała wręcz niesamowicie Sante
Kimes, rzeczywiście umiejętnie ukazała nam swoją chorą i
władczą postać, dosyć autentycznie, to za cholerę nie dałbym
nawet tej 2/10. Bo jak mogę dać dobrą ocenę czemuś co
miało mnie bawić, a mnie zwyczajnie drażniło i wnerwiało?
Pozdrawiam