"Dracula" choć nakręcony 9 lat później od „Nosferatu” jest gorszy niemal w każdym aspekcie jako film grozy. O ile w „Nosferatu” jest sporo mrocznych pamiętnych scen które tkwią w widzu lata po seansie, tak w „Draculi” nie ma żadnej sceny godnej zapamiętania. Nie ma tu ani gry cieniem, ani upiornej charakteryzacji wampira, ani ciekawych pomysłów jak chociażby słynna scena pionowego wstawania z trumny.

Sam Bela Lugosi jako Dracula jest skrajnie przereklamowany. Wampir w wykonaniu Maxa Schrecka był niepokojący, nieprzewidywalny, wypruty z człowieczeństwa. Był jak prawdziwy upiór wyjęty z sennego koszmaru. Wampir w wykonaniu Lugosiego to podstarzały, międzywojenny amant, megaloman próbujący być tajemniczy poprzez strojenie „groźnych” min i machanie peleryną. Przy okazji chorobliwie łaknący atencji towarzyskiej. Odnoszę wrażenie, że facet został ikoną kina grozy przez przypadek. Po prostu po zniszczeniu taśm „Nosferatu” został zapamiętany przez szerokie masy jako „ten pierwszy” horrorowy złoczyńca.

Zdecydowanie gorszy jest też Renfield. W „Nosferatu” był to kompletnie nieobliczalny szaleniec. W tym filmie jest to lekko zwichnięty koleś z wytrzeszczem który jak gdyby nigdy nic wbija sobie na pogawędkę do domu Miny i udziela porad zgromadzonym.

Z plusów tej pozycji to na pewno solidne role Van Helsinga i Miny. Wspaniała scenografia zamku Draculi i rumuńskiego zajazdu oraz muzyka.

Warto obejrzeć ten film jako ważną pozycję w rozwoju gatunku horroru ale na dreszczyk niepokoju nie ma co się nastawiać.