Film zaczyna się dość nietypowo od śmierci, podejście do niej tez nietypowe: żadnych łez, wspomnień...Film ten ma za zadanie uświadomić widzowi dwie rzeczy:
1- nieuchronność śmierci a co za tym idzie każe zrozumieć w końcu co tak naprawdę liczy się w życiu, mamy iść za przykładem bohatera granego przez Granta jak i Loren (nie kariera, spokój singielskiego życia, zabawa czy pozycja lecz rodzina i miłość są najważniejsze).
2- czym tak naprawdę jest śmierć i jak się z nią pogodzić zamiast uciekać od tematu, czy buntować się jak to robi trójka dzieci gł. bohatera

Ciekawy zabieg wprowadzający dwie kobiety, zupełnie różne ale obie tak samo nieobojętne Tomowi co sprawia, że do końca nie wiadomo kogo wybierze... czy w ogóle coś postanowi.
Plus dla pięknej Marthy Hyer cioci dzieci która urodą przyćmiła "mazatą" (czyt. niżej) Loren.

Niestety są też i minusy:
- dzieci wg. mnie zachowują się sztucznie tzn. nader dorośle, widać że kwestie przez nie wypowiadane nie mogłyby być ich własnymi przemyśleniami
-Grant w tym filmie wyraźnie przesadził z solarium a Loren (o czym przez cały seans nie mogłam zapomnieć) jakby wpadła do kadzi z płynem do natryskowego opalania- Włoszka miała grać Włoszkę wyszła pół Włoszka, pół Murzynka a o tym że matka była czarnoskóra mowy nie ma :)
-ciągłe przeskakiwane ze studia w plener przy ujęciach plenerowych (choć tu należy przymknąć oko bo to typowe dla filmów tamtego okresu)
-błąd-niezwykle szybkie dokładne doprowadzenie łodzi do stanu idealnego (!!!)