To kolejny stosunkowo nowy film, z wysoką oceną, który nie sprostał oczekiwaniom. Po ocenie 7.7, dosyć ciekawym i oryginalnym opisie można było spodziewać się czegoś przynajmniej wartego obejrzenia, niestety - nic bardziej mylnego. W zasadzie wszystko co dobre w tym filmie kończy się wraz z opisem, no i może z naszą polską aktorką, Kasią Smutniak, która dobrze wpływa na film od strony wizualnej.

Mimo nieszablonowego pomysłu, sam scenariusz jest do bani. Nie wiem czy Włosi są aż tak nijacy, bo ich rozmowy przy stole są nudne jak flaki z olejem. Było może kilka zabawnych żartów, ale nic poza tym. Do tego sztuczne zachowanie, coś na wzór kontrolowania siebie na obiedzie u teściów, a nie luźnego sposobu bycia podczas spotkania z przyjaciółmi. Gra aktorska to również słabizna. Wszyscy grają zwyczajnie słabo i bez przekonania, a przecież mieli wiele okazji do pokazania jakiś emocji. Edoardo Leo, czyli aktor grający pana z wąsem, to po prostu tragedia (ocena jego roli na fw to 7,5 :/). Gość przez cały film ma minę zdezorientowanego mopsa, a więcej emocji pokazał jedząc sos z kaparami, a nie w momencie, kiedy waliło się jego życie. W filmie jest też kilka absurdów, jak zamienienie się telefonami. Co, Panowie nie wpadli na pomysł, żeby wyciszyć dźwięk lub wyjąć kartę SIM, albo później zamienić się telefonami z powrotem?! Wiadomo, film miał jakieś przesłanie i można było się spodziewać tego, że przedstawiony problem będzie hiperbolizowany, ale twórcy zrobili to bez jakiegokolwiek poszanowania dla logiki. No powiedźcie mi, kogo kumpel dzwoni w weekend, późnym wieczorem – do kolegi, żeby dowiedzieć się czy kupiona u niego biżuteria spodobała się jego kochance?! Przecież to jest po prostu śmieszne. Albo druga sytuacja, kiedy kochanka naszego Pana z wąsem dzwoni na niego numer, wita się słowami „kotku” i bez żadnej odpowiedzi nawija monolog o tym, że CHYBA jest w ciąży i z jej gadania wynika, że nie umie przeczytać instrukcji na opakowaniu, która mówi, że jak się ma dwie kreski, to TAK – jest się w ciąży!

Film trwa nieco ponad półtorej godziny, ale tyle wystarczyło, aby się wynudzić i patrzeć ile to czasu zostało do końca.

Pozytywem może być jedynie dobre przesłanie, jakie niesie ze sobą film oraz zakończenie, które było logiczne i lekko przykrywało te absurdy, jakich byliśmy świadkami wcześniej.

Niestety, „Perfetti sconosciuti” to tylko potwierdzenie, że kino zmierza w jakimś dziwnym kierunku, a społeczeństwo robi się coraz głupsze, przez co niewiele warte filmy, takie jak ten, mają świetną ocenę, a w programie TV roi się od żenujących paradokumentów – niestety poziom programów dostosowany jest do poziomu odbiorców, a poprzeczka zdążyła już sięgnąć dna. Szkoda, że największe zyski generują obecnie ekranizacje komiksów, a nie świetne dramaty, z których słynęło kino lat 90’.