Zanussi niejako adaptuje "Lolitę" Nabokova. Oczywiście Krzysztof z natury lubi moralizować, więc nie będzie to opowieść tak pikantna jak oryginał, ale jednak pewne kontrowersje za sobą niesie. Po pierwsze rzecz dzieje się w Tajlandii, gdzie nastoletnie prostytutki codziennie handlują swoim ciałem. Po drugie pojawia się Daniel Olbrychski jako demoniczny kusiciel mówi o tym stanie rzeczy jako prawach natury. Wszystko po to, by stworzyć tło do historii Johna, niedocenionego aktora, marzącego o bezgranicznym uwielbieniu tłumów. Gdy na horyzoncie pojawia się 14 letnia fanka, bohater manipuluje jej matką tak, by móc spędzać z dziewczynką jak najwięcej czasu. I chociaż Zanussi dba, by między aktorami czuć było rosnące napięcie seksualne to ostateczni chodzi jednak o metaforę. John jest symbolem próżności, niezaspokojoną ambicją sławy. Może nawet łączy go ona z reżyserem. Wszakże mówi się, że John jest zdolny, jest wszechstronny, jest różnorodny, a to o innym aktorze pisze prasa. Sam Zanussi w wywiadach powtarza, że przecież tworzy sztukę wysoką, a ślepi ludzie jej nie zauważają. On i jego postać, chcą pozostać ambitni, ale dostąpić rozpoznawalności. Jeżeli to dobry trop, "Długie rozmowy z ptakiem" są opowieścią o walce z własnymi demonami. Być może wieczną, bo retrospekcyjna forma sugeruje, iż pokusy lubią wracać.