„The Eagle and Child” to nazwa pubu w Oxfordzie, do którego uczęszczali Inklingowie, w tym bracia Lewis i Tolkien, nazywający to miejsce po swojemu „Bird and Baby”. Sami starsi (od młodości) panowie… Pisarka i tłumaczka Dantego Dorothy Sayers, która kilka razy tam odważnie zawitała, już przez sam ten fakt przeszła do legendy. A więc sławni i dostojni pisarze, profesorowie, intelektualiści żyjący w szczelnie strzeżonym akademickim rezerwacie… Jednym słowem: dzieci. Prawdziwa opowieść zaczyna się od momentu, kiedy do tego zacnego grona wpada orzeł – Amerykanka, była komunistka, nawrócona na chrześcijaństwo ateistka, polskiego pochodzenia Żydówka, poetka, żona alkoholika i matka dwóch synów (choć w filmie objawi się tylko jeden z nich, Douglas, późniejszy spadkobierca praw do książek C.S. Lewisa i współproducent filmowych „Opowieści z Narnii”). Jej entrée otwierające bezpośrednią znajomość to prawdziwe zderzenie cywilizacji anglosaskiej i jankeskiej. W odróżnieniu jednak od teoretycznych spekulacji Huntingtona, w życiu zderzenia takie przynoszą zwykle dobre owoce. Lewis miał wtedy już 54 lata, ale dopiero od tej chwili zaczyna się jego dojrzałość. Na wykłady dla stowarzyszenia chrześcijańskich nauczycielek, w których grzmiał o tym, że „ból człowieka jest megafonem głosu Boga”, powoli zaczęła się nakładać wiedza o tym, co uświadamia mu Joy: że życie człowieka jest paktem, w którym „nie możemy zachować wczorajszego szczęścia bez cierpienia dzisiaj”. O wysokiej ocenie filmu Attenborougha, doskonale balansującego na cienkiej linii zawieszonej pomiędzy ‘nie za dużo’ i ‘nie za mało’, przesądza rozmowa między Jackiem a jego kolegą rektorem Harrym Harringtonem. Jak zagrana przez Hopkinsa! Lewis jest już po formalnym i tylko formalnym ślubie z Jay, dającym jej możliwość stałego pobytu w Anglii. Harry pyta go: Ale ona nie jest… Lewis: Nie jest moją żoną. Jakże by mogła być? Musiałbym ją kochać, czyż nie? Stałaby by się dla mnie ważniejsza niż cokolwiek na świecie. Musiałbym cierpieć męki potępieńca. Znieść myśl o jej utracie… Harry: Wybacz Jack, nie wiedziałem. Lewis: Ja też nie wiedziałem, Harry…