To jest chyba kwestia oczekiwań. Ja nie szłam do kina, żeby sobie popłakać (skąd w ogóle przekonanie, że na takich filmach trzeba płakać?) a po to, żeby obejrzeć fajnie pokazaną na zwiastunach historię dwojga ludzi, którzy kochali się ponad sytuacją, w jakiej postawił ich los. Na przekór wszystkiemu, pomimo wszystko, bo tak. Dialogi podobały mi się i będę ich bronić, podobnie jak odtwórców głównych ról. Nie jest sztuką zagrać rzewną historyjkę, kolejny wyciskacz łez, ale jest sztuką opowiedzieć to wszystko w taki sposób, że widz wychodzi z kina z chęcią, by... pożyć. Ale tak naprawdę i pełną piersią, "jakby miało nie być jutra". Było nas na tym filmie kilkoro. Wszyscy wyszliśmy właśnie z takim przemyśleniem i... myślę, że właśnie o ten efekt chodziło. Jak ktoś sobie chce popłakać nad chorobą, to ma w każdą środę "Na dobre i na złe". Ja poszłam coś przeżyć i wyciągnęłam z tego seansu wszystko, co najlepsze. Oczywiście szanuję Twoją opinię i masz do niej prawo, ale zupełnie się z nią nie zgadzam.

Moja wypowiedź o plakaniu nie była doslowna wiec nie rozumiem dlaczego tyle razy padło to jako argument. W każdym razie ja doceniam.przekaz filmu, ale interesuje się kinematografią w stopniu dużo szerszym niż tylko oglądanie filmów i mam oczekiwania wobec produkcji takie a nie inne, Chemia nie spełnia ich choć miała na to szansę. A filmów po których obejrzeniu chciało mi się żyć oglądałam wiele dlatego Chemia naprawdę nie robi żadnego wrażenia. Ale dzięki za odpowiedź i fajnie, że chociaż Tobie się spodobało i wyszlas z kina zadowolona i z energią. I życzę by na " chceniu " się nie skończyło. :)