Z początku podejrzewałem, że będzie to kolejny dokument o wydarzeniach z tamtego upiornego dnia, i tak dalej i tak dalej. Tym razem reżyserka zaserwowała nam bardzo odmienne spojrzenie na realizację filmu traktującego o niewyjaśnionym morderstwie małej JonBenet. Pomyśleć, że teraz byłaby o rok starsza ode mnie... Jednak do rzeczy.

Aktorzy, którzy tam występują są realnymi mieszkańcami miasteczka i świadkami wydarzeń tamtych dni. Taka koncepcja delikatnej, aktorskiej incepcji jest dla mnie czymś nowym. Jednak głównym motorem napędzającym przekaz tego filmu są castingowe rozmowy tychże ludzi. Fascynujące są przemyślenia i spostrzeżenia przyszłych aktorów. Na pozór, niby każdy wykłada własną wersję wydarzeń, jednak jeśli przyjrzeć się bliżej, wszyscy ci ludzie dedukują możliwość śmierci tej małej dziewczynki na podstawie swoich własnych doświadczeń i demonów przeszłości. Brak jest tutaj suchych analiz. Wszystkie obarczone są pewnym bagażem emocji. I tutaj mam problem. Bo jeżeli patrzeć na ten film w kontekście śledztwa/dokumentu, to jest on bardzo słaby. Jednak jeżeli wczujemy się w poszczególnych podejrzanych śmierci dziecka i spróbujemy wcielić się w gracza z gry typu „who’s the murderer”, to ocena filmu zmienia się diametralnie.

Nic nie zostaje podane nam na tacy. Do dyspozycji mamy strzępy informacji, przeplatane z filmowymi ujęciami. Końcowa scena kulminacyjna jest po prostu rewelacyjna! Do samego końca widz ma poczucie niedosytu, ale dzięki temu otrzymujemy idealnie odwzorowany obraz tego, że sprawa nigdy nie została do końca wyjaśniona. Prawdopodobnie zostanie już tak na zawsze.