Marta Jurkiewicz portretuje swoją matkę w dramatycznym dla niej momencie: kiedy ta próbuje się pozbierać po śmierci własnej rodzicielki. Reżyserka u swojej matki widzi złość i gniew na bezwzględność losu, a przede wszystkim totalną miłość do kobiety, którą opiekowała się przez ostatnie lata jej życia, odwzajemniając w ten sposób jej wcześniejszą troskę. Jurkiewicz nie boi się włączać kamery w najbardziej intymnych momentach i otwiera nam szeroko drzwi do domu, w którym pozostawiona samej sobie samotna kobieta rozpacza po stracie najbliższej jej osoby.