Film rozpoczyna się w niewielkim odstępie czasu od momentu, w którym zakończył się Dracula. Dwóch funkcjonariuszy policji znajduje ciało mężczyzny ze skręconym karkiem. Pierwszym podejrzanym o morderstwo staje się znajdujący się na miejscu zbrodni profesor Von(sic!) Helsing (Edward Van Sloan). Ten informuje policjantów, że zmarły mężczyzna nazywał się Renfield, a on sam za pomocą kołka zabił znajdującego się w pomieszczeniu obok hrabiego Draculę, którego uważał za wampira. Von Helsing zostaje oskarżony o morderstwo, a obrońcą w jego sprawie zostaje psychiatra Jeffrey Garth (Otto Kruger). Tymczasem z lokalnego posterunku zostaje skradzione ciało Draculi. Za kradzieżą zwłok stoi arystokratka o swojsko brzmiącym nazwisku Marya Zaleska (Gloria Holden), która ma obsesję na punkcie transylwańskiego wampira.

W stosunku do pierwszej części, Córka Draculi może się pochwalić znacznie lepszym tempem akcji. Sam film trwa raptem 70 minut (mniej niż jedynka), a historia prowadzona jest znacznie sprawniej. Podczas gdy Dracula w 1931 zmagał się jeszcze z dźwiękiem, tak jego Córka całkowicie go ujarzmiła. Choć Dracula Browninga nie utrzymywał jednostajnego tempa przez cały film, mógł się pochwalić momentami prawdziwie wybitnymi, jak np. sekwencja początkowa czy późniejsze sceny z tytułowym wampirem oraz jego sługą Renfieldem. U Hillyera jest odwrotnie, tempo opowiadanej historii jest bardzo sprawne, natomiast już samych pamiętnych scen jest niewiele. Jest to bardzo jednostajna, nieco monotonna produkcja, która ma niewiele atrakcji, które mogłyby przestraszyć lub zachwycić widza. Groza została tu mocno zmarginalizowana, a Hillyer wraz z operatorem George'm Robinsonem nie twarzą tak zgranej i utalentowanej pary jak Browning z Freundem. Oczywiście nie jest tak, że patrzę na Córkę Draculi wyłącznie przez pryzmat pierwszego filmu z cyklu, bo ten produkt Universalu ma coś do zaoferowania widzowi jako osobny byt.

Pełna recenzja na moim fejsbukowym blogu Wieczorny Seans Filmowy. Link do fanpage'a na moim profilu. Zapraszam!