Ci płytkomyślący wydają szybkie i nieprzemyślane recenzje. A przecież wystarczy trochę ruszyć łepetyną, aby zrozumieć, że to były początki kina fabularnego, dziś niektóre gagi mogą wydawać się anachroniczne, lecz gdy wczujemy się w klimat ówczesnych czasów, gdy filmów w ogóle było niewiele, a nie tyle co dziś, niemal taśmowo produkowanych, to nie będzie trudno pojąć, że i my bylibyśmy oczarowani siedząc sobie w sali kinowej powiedzmy w 1925 roku i oglądając "Brzdąca". Ba, ja i dziś, w XXI wieku jestem oczarowany! Bo to obraz i zabawny, i mądry, i wzruszający zarazem, jak moi poprzednicy napisali. A jaki jest "humor" w dzisiejszych "komediach romantycznych"? Najlepszy przykład dają "Cztery wesela i pogrzeb", na które to "dzieło" dałem się skusić do kina pod wpływem potężnej kampanii promocyjnej z teledyskiem na czele. Gościowi cztery razy zdarzyło się zaspać na wesela i za każdym razem zaklął: "fuck!" - a wtedy publika na sali trochę się śmiała. Poza tym prawie wcale. No bo cóż tam było zabawnego? Może scena jak pani młoda z panem młodym dymają się jak bydło w bocznym pokoju? A może to jak Andie Mc Dowell opowiada przy stoliku Hugh Grantowi ile to razy i gdzie (np. pod płotem) się rżnęła? Ale jeśli do tego ma się sprowadzać humor w komedii romantycznej to ja wymiękam. To film głupi, nudny, bez smaku, a przede wszystkim wcale nie śmieszny. Gdybym wtedy wiedział co to za szajs, za darmo bym na to gówno nie poszedł. Nawet nie ma sensu porównywać go do "Brzdąca". Ale takie głównie "komedie" obecnie się kręci. Chaplin w tym filmie naprawdę wciąga, scenki są wyraźnie wycyzelowane ile się da, na ile tylko pozwalały możliwości techniczne, bo inwencji mu z pewnością nie brakowało.