On to skupiony na pracy młody prawnik, ona jest wesoła i żądna przygód. Zaraz po upojnym tygodniu miodowym wprowadzają się do małego mieszkanka w pełnej usterek kamienicy. Ale to nie tylko dziura w suficie zmieni ich życie nie do poznania.

Włączając "Boso w parku" nie można nie zauważyć, że ogląda się sztukę teatralną, widać to w scenografii czy prowadzeniu aktorów. I nie ma się co temu dziwić. Scenariuszem filmu zajął sie Neil Simon, on też napisał jego teatralny pierwowzór. Chociażby to sprawia, że film zasługuje na uwagę.

Ale to, co dla mnie najlepsze, to nie niewymuszone gagi, ciekawe zwroty akcji czy przeurocza Jane Fonda, ale Robert Redford! Jego kwestie wywoływały we mnie najwięcej uśmiechu, tym bardziej, że nie jest powszechnie kojarzony z rolami komediowymi.

Film jest typową komedią romantyczną, w której wszystko się dobrze kończy a naiwność bohaterów bije po oczach jak światło latarki w ciemnym lesie, niemniej jako klasykę gatunku ogląda się go bardzo dobrze.