Jeśli nie przepadacie ogólnie za japońskimi animacjami albo tzw. "okruchami życia" bohaterów, możecie od razu przewinąć do trzydziestej minuty, gdzie nad miastem głównego bohatera pojawia się pojedynczy amerykański samolot. Przewinąć i zostać, gdyż następujące sceny to majstersztyk. Makabryczny majstersztyk. W jednej chwili żywe miasto zostaje zmienione w ruinę pełną trupów i na wpół żywych, spalonych nie do poznania ludzi. Samą scenę wybuchu bomby można śmiało nazwać najstraszniejszą sceną w historii animacji. Bo nawet jeśli odłażąca skóra i roztapiające się gałki oczne nie robią na kimś wrażenia, to jeszcze z tyłu głowy mamy: "To nie jest fikcja. To się stało naprawdę." I to właśnie jest powodem, dla którego ten film zostawia takie mocne wrażenie jeszcze długo po obejrzeniu.
A potem, po pierwszym szoku, chcemy wiedzieć co stało się z rodziną Gena i czy można jeszcze kogokolwiek uratować. I dalsze wydarzenia film pokazuje nam równie dobrze i równie realistycznie. Warto wspomnieć, że pomysłodawca i spora część ekipy pracującej nad filmem mieli własne wspomnienia z Hiroszimy czy Nagasaki, co jest głównym powodem, dla którego film nie razi wyciskaniem łez "na siłę". Tu widzimy tylko okropną rzeczywistość, tak jak widzieli ją ci ludzie. Mimo tej ciężkiej tematyki film jednak nie kończy się tragicznie, ale w typowy dla japońskich produkcji "słodko-gorzki" sposób. Pokazuje nam, że nieważne jak straszne rzeczy się wydarzą, ludzie będą żyć dalej. I myślę, że to najlepsza puenta, jaką można było dać temu filmowi.