Do mnie ten film nie przemawia, zwłaszcza postać Freddiego. Swego czasu bardzo interesowałem się grupą Queen, słuchałem kawałków na okrągło, oglądałęm teledyski, koncerty, filmy dokumentalne, czytałem książki w temacie, biografie i inne. Freddie został tu ukazany jako jakiś cierpiętnik i wielce zagubiony człowiek, jakby coś go gryzło stale a przecież był hedonistą i wulkanem energii! Bardzo dynamiczna postać, figlarna, widać w wywiadach i na scenie, w filmie jest jakiś drewniany, drętwy, być może to wina aktora, nie ujmując mu z innych ról, ale do tej postaci raczej się nie nadał. Każdy człowiek ma swój temperament i nawet dobrze wyszkolony aktor go nie ukryje. Rami Lamek jest ospały (we wszystkich filmach taki sam), ma jakieś spowolnione ruchy ciała i gałek ocznych, nieobecne spojrzenie. Te manieryczne odruchy Freddiego niby wyćwiczone ale to nie to….brak tej ikry! Mercury był dynamiczny, spojrzenie cięte, ostre, miał po prostu to coś, czego aktor w sobie nie ma i nigdy by nie wyćwiczył. Do tego głos, w ogóle niepodobny a pamiętajmy, że tembr głosu u aktora to pierwszorzędny instrument, działą na wyobraźnię i może zaczarować widza. Niebywały wokal był kwintesencją frontmana i wpływał elektryzująco na ludzi nie tylko kiedy śpiewał ale także gdy po prostu mówił. Tutaj tego nie było, zabrakło czegoś istotnego, brak ‘żywego’ Freddiego i tyle, źle dobrany aktor. Do postaci takiego formatu powinno się dobrać przede wszystkim kogoś energicznego i choć o trochę podobnym tembrze głosu a nie flegmatyka mamroczącego coś cicho od niechcenia pod nosem, bo wygląd to nie wszystko, a tu i tego zabrakło. Za to Bryan May świetny, jak żywy prawdziwy, aż miło było popatrzeć i posłuchać jak gada, reszta zespołu też niczego sobie, faktycznie widać i czuć podobieństwa. ‘Freddie’ był najdalszy od swojej prawdziwej postaci, niestrawny po prostu. Film ogólnie też byle jaki, poskrobany po powierzchni a i w tym przerysowany, nie wiem skąd taka wysoka nota, chyba tylko ze względu na sentyment do wokalisty.