Czekałam na ten film od momentu w którym oficjalnie było wiadomo o jego powstaniu. Jestem ogromną fanką muzyki Queen i szczerze mówiąc żałuję iż nie żyłam za czasów gdy Freddie żył, gdy może byłaby okazja zobaczyć go na żywo.
Czekałam i się doczekałam, nie żałuję.
Już w pierwszych pięciu minutach spociły mi się oczy. Koncert Live Aid na YouTube oglądałam kilkanaście razy i widząc na samym początku kawałek Live Aid pękłam. Później widzimy całą jego historię, jego wzloty i upadki. Powstanie Queen, rozpad Queen, powrót Queen ze zdwojoną siłą. Huśtawka emocji. Niesamowite odwzorowanie przez genialnego Rami'ego Malek gestów i ruchów Freddie'go. Koncerty i wisienka na torcie czyli odtworzenie na samym końcu koncertu Live Aid, radość jego przyjaciół i bliskich-to dopiero emocje. Później pozostaje pustka i rozpacz, bo to już koniec. To naprawdę niesprawiedliwe...
Po wyjściu z kina nie mogłam opanować szlochu...
Natomiast na drugi dzień zaczęłam rozmyślać nad niedociągnięciami, bo takie też oczywiście są. Po pierwsze powierzchowność jego biografii. Owszem, widzimy momenty jak Freddie sięga dna, ale jest to nam przekazane w zbyt łagodny sposób.
Mam też przeczucie że twórcy zataili parę spraw, przekoloryzowali je lub pozmieniali. Niewiem dlaczego, ale tak czuję. Zauważyłam też parę niespójności.
Jednak nie zmienia to faktu, iż z ogromną chęcią obejrzałabym film jeszcze raz aby znowu poczuć te emocje. A niewiele współczesnych filmów mi tak robi. Zazwyczaj jest tak: obejrzyj, fajnie się baw, zapomnij.
A tutaj...no cóż. Nigdy tego nie zapomnę.
Dziękuję szczególnie Rami'emu za to że całkowicie oddał się swojej roli ❤
Polecam