Co roku, w rocznicę bitwy o Gallipoli, tłumy turystów z Turcji, Australii i Nowej Zelandii podróżują w miejsca, gdzie rozgrywała się bitwa, by złożyć hołd poległym. Trwająca blisko 9 miesięcy bitwa o Gallipoli (Çanakkale) była największą operacją desantową I wojny światowej i ostatnią "wojną dżentelmenów". Bitwą, z udziału w której dumne są obydwie walczące strony. Dla zwycięskiego Imperium Osmańskiego był to decydujący moment w tworzeniu tureckiego państwa narodowego. Z kolei dla biorących udział w bitwie po przeciwnej stronie Australijczyków i Nowozelandczyków, był to moment narodzin własnej tożsamości narodowej. Przestali wierzyć w brytyjską wyższość. Reżyser Köken Ergun towarzyszył grupom turystów z różnych krajów, obserwując rozbieżne narracje przedstawiane im przez przewodników. Dla Australijczyków i Nowozelandczyków podróż do Turcji jest hołdem dla bohaterów i rodzajem wakacji. Dla tubylców z kolei to pielgrzymka, podczas której państwo organizuje niezwykle emocjonalne patriotyczne przedstawienia teatralne, by nie zapomnieli o swoich męczennikach. Dokument stanowi wnikliwą obserwację utrzymywania przez państwo nastrojów nacjonalistycznych poprzez "turystykę męczeństwa".