Bo się boi. Boi się bardzo i nieustannie, a świat stanowi zagrożenie, którego należy unikać. Najnowszy film Ari’ego Astera to neurotyczna podróż przez wspomnienia oraz lęki głównego bohatera. Każdy kolejny etap jego wyprawy do domu rodzinnego staje się tylko bardziej przygnębiający i abstrakcyjny. Nie jest to typowy horror, co ciężko jednoznacznie określić jako zaletę lub wadę. Z pewnością jednak ten trzygodzinny seans zapada w pamięć.

Najważniejszą rzeczą, jaką trzeba sobie uświadomić przed obejrzeniem „Bo się boi” wydaje się chyba fakt, że to nie widz ma się bać. Jest to horror tylko i wyłącznie dla głównego bohatera. Z Bo spotykamy się na jego wizycie terapeutycznej, na której przepisane zostają mu jeszcze silniejsze, nowatorskie leki uspokajające. Wraca prędko do swojego mieszkania, gdzie zaczynają się jego pierwsze problemy. Za każdym razem jednak, gdy bohater usiłuje uniknąć tego, czego się boi – przewrotny los sprowadza na niego coraz gorsze wydarzenia, których konsekwencji już nie da się odwrócić. Nie przed wszystkim da się uciec (a scen ucieczki film prezentuje wiele), a sekrety i tajemnice rodzinne spotykające bohatera u kresu wędrówki okazują się bardziej przerażające niż można by było początkowo przypuszczać.

Postać Bo jest naprawdę smutna z perspektywy widza. Wychowany został przez nadopiekuńczą matkę, która wymagała bezwzględnego posłuszeństwa. Będąc już dorosłym nie potrafi się nikomu sprzeciwić, niejako przeżywa swoje życie będąc wyłącznie biernym obserwatorem. Brak jakichkolwiek działań z jego strony jednakże również ma swoje skutki, a reżyser momentami zadaje pytanie – czy na pewno wszystkie błędy jakie popełnia główny bohater da się w całości zrzucić na złe dzieciństwo? Wstawki z lat dziecinnych Bo przewijają się wielokrotnie w filmie, można dzięki temu zauważyć, że realnie nie zmienił się on zupełnie jako człowiek, a jakakolwiek przemiana przez te lata miała tylko wymiar fizyczny. Mimo bycia kilkudziesięcioletnim mężczyzną, wciąż pozostał tym samym kilkuletnim chłopcem, który boi się rakotwórczych barwników.

Podczas podróży Bo pojawia się wiele barwnych i bardzo karykaturalnych miejsc oraz postaci. Zdjęcia w filmie są zrobione naprawdę solidnie, a scenografia jest dopracowana - w pewnym momencie osadza bohatera nawet we wprost kreskówkowym świecie. Scenerii doprawia nastrojowa muzyka, która w niektórych scenach potrafi naprawdę chwytać za serce. Gra aktorska mnie osobiście przekonywała, o ile przyjmie się, że miała ona celowo być tak przerysowana. Joaquin Phoenix sprawdza się naprawdę dobrze w roli Bo wraz z jego wszystkimi odcieniami przerażenia. Pod kątem technicznym film potrafi być ucztą dla oczu i uszu.

Wędrówka w jaką zabiera widzów Ari Aster to gorzka historia o trudnych relacjach i niewyleczonych ranach zadanych w dzieciństwie. Bo nie dorasta, Bo się boi i Bo ucieka – a nie jest w stanie uciec przed wszystkim. Nie da się jednak ukryć, że seans potrafi momentami po prostu nudzić i niemiłosiernie się dłuży (chociaż tak naprawdę utrzymanie widza w ciągłej uwadze jest zawsze bardzo trudne w przypadku trzygodzinnych filmów). Produkcję można polecić przede wszystkim tym, którzy chcą wybrać się w podróż audio-wizualną i zanurzyć całkowicie w ten obcy, nieprzyjazny świat otaczający Bo. Jednak dla osób szukających mocniejszych wrażeń i rasowego horroru „Bo się boi” okaże się wielkim rozczarowaniem.

Mnie film nie zachwycił, ale również nie rozczarował. Spośród produkcji wyreżyserowanych przez Ari’ego Astera, które widziałam (Midsommar, Hereditary) ten wypadł moim zdaniem najsłabiej. W mojej ocenie zasługuje na 7/10, bo potrafił mnie zaczarować przynajmniej na kilka chwil, a choć przerysowany i abstrakcyjny – trafia momentami w mocno egzystencjalne tony. Produkcja ta całkiem mi się podobała nawet mimo zauważalnych wad, więc kiedyś może udam się ponownie w tę trudną i wyczerpującą podróż.