Amerykanie posługują się określeniem "haunting", które według mnie idealnie pasuje do tego filmu. Oznacza obraz, o którym ciężko jest zapomnieć, który nawiedza i prześladuje, zostając na długo w pamięci. I właśnie taka okazała się dla mnie "Blondynka". Od pierwszych sekwencji estetyka tego filmu nieco mnie odrzuciła. Była dla mnie trochę zbyt sztuczna, elegijna i egzaltowana. Jednak po pewnym czasie stwierdziłem, że istnieje jakiś geniusz dotyczący wplecenia pomiędzy bardzo stylowe kadry elementów kontaminacji i złamania konwencji. Jedni wezmą to za tandetę, inni dostrzegą w tym szaleństwie jakąś metodę. "Blondynka" ma ten nieuchwytny czynnik "X", który przyciąga i hipnotyzuje. Jest wiele motywów czy zabiegów, które zakrawają o kicz i infantylizm, ale jestem przekonany, że stanowią właśnie kontrapunkt, doskonale zaplanowany przez reżysera i twórców. Ludzie zapominają, że to nie jest biografia Marilyn Monroe, ale adaptacja beletrystyki luźno opartej na wątkach biograficznych. Sam fakt, że końcowe sceny były kręcony w prawdziwym domu MM, w którym żyła i umarła, dodaje niesamowitego smaku. Wyśmienite aktorstwo, intrygujący kolaż obrazów i kadrów, poczucie pewnego chaosu, ckliwie mroczna ścieżka dźwiękowa i hipnotyczna - niemal lynchowska - atmosfera. Mimo kilku (może nawet wielu) rzeczy, które mogłyby zostać pominięte lub inaczej przedstawione, na mnie ten film wywarł duże wrażenie.