Jestem pelen podziwu da najnowszego filmu Inarritu-nie dlatego ze to znakomity obraz,otoz nie-to film w ktorym wszystkiego jest za duzo,nie pasujace do siebie mozaikowe watki nie zbiegaja sie w klarowna calosc jak w jego poprzednich filmach,a wiekszosc scen sprawia wrazenie pojedynczych impresji,ktore mogly by byc materialem na co najmniej 4-5 filmow.Z jednej strony mamy kino spolecznie zaangazowane,z drugiej egzystencjalny podszyty metafizyka,wrecz mistyka dramat o sensie zycia,smierci,umieraniu i pamieci.Te dwie polowki nie pasuja do siebie.Niektorzy bohaterowie kompletnie sa tutaj niepotrzebni a ich obecnosc na ekranie zwyczajnie wymuszona-chociaz trzeba przyznac,ze kazda nawet epizodyczna rola jest swietnie odegrana.I za te wyczucie w doborze aktorow zawsze Inarritu ma u mnie wielkiego plusa.Skad wiec ten podziw? A stad,ze przez prawie 2 i pół godziny wogole sie nie nudzilem,film jest wciagajacy i buduje napiecie,rezyserska maestria Meksykanczyka zawsze jest dla mnie uczta podobnie jak znakomite zdjecia jego operatora Rodriego Prieto.Stad tez,ze niektore sceny sa po prostu piekne i poruszajace,ale przede wszystkim dlatego,ze to najbardziej osobisty film w jego karierze-jego intymne wyznanie.To sie czuje.Nie jest to film wygrany na falszywych nutach.Na koniec o 2 rzeczach-Bardem w najwyzszej formie,znakomita kreacja,po raz kolejny udowodnil ,ze jest jednym z najlepszych obecnie aktorow na tej planecie.Rzecz 2 to tytul-pisane z bledem ang. slowo Biutiful-bardzo mi sie spodobala ta metafora.Oxbal nie mial łatwego zycia,popelnial duzo błedow,ale w tych bledach zawiera sie tez piekno jego istnienia,istnienia kazdego z nas i kazdego z bohaterow na ekranie najnowszego filmu meksykanskiego rezysera.Zgadzam sie z nim.