Niestety nie da się odzobaczyć. Zastanawiam się, co kieruje reżyserem (którego skądinąd bardzo cenię za "Babel"), by stworzyć film, w którym każda kolejna scena działa jak gwóźdź do trumny. Sikanie krwią w plugawej łazience, otwieranie trumny ze starymi zwłokami, przemoc domowa, widzenie duchów, śmierć od zaczadzenia, śmierć od choroby, poniewieranie dziećmi, zdrada, choroba psychiczna. Przecież to tak duży ładunek najgorszych stron życia, że bardziej wrażliwe osoby muszą uciec w cynizm, by jakoś "obronić się" przed tym obrazem. Czy film ma jakąś wartość poza czczą grą na emocjach, niekiedy zresztą prostymi środkami (np. zestawienie naturalistycznej sceny ze słodką muzyką Ravela)? Czy są ludzie, którzy nie wiedzieli, że w każdym wielkim mieście istnieje margines społeczny, że istnieje bieda, choroba, śmierć, łapówkarstwo i przemoc i dopiero Innaritu im to uświadomił?