Film ma fabułę całkiem pospolitą.. a i Robert De Niro zagrał dość przeciętnie jak na siebie (rola podobna do tej, którą miał w „Przebudzenia”).. W dodatku nie przepadam za gejowskim zmanierowaniem na ekranie.. ale Philip wcielając się w dramatyczną rolę podstarzałej i zmęczonej życiem Drag Queen, która uczy śpiewu znienawidzonego i dokuczliwego sąsiada, byłego gruboskórnego gliniarza, który potrzebował lekcji dykcji po tym jak doznał wylewu, już wtedy pokazał pełny „pakiet” swoich aktorskich zdolności.. To co odwalił Nathan Lane w „Birdcage”, to może połowa tego, co zaprezentował Hoffman.. Mistrzostwo świata.. Główna oś filmu, to ukazanie dwóch przeciwstawnych sobie charakterologicznie mężczyzn, którzy czubiąc się zaczynają się lubić ;) W tle toczy się intryga kryminalna.. Ta jest mało wyrafinowana, ale to szczegół.. Film się ogląda głównie dla epatowania się genialnymi zdolnościami Philipa, który od początku do końca nieomylnie swoją mimiką, gestami, śmiechem, sposobem mówienia i bycia utwierdza nas w byciu 100 procentową „ciotą”.. Gdyby ktoś zaczął swoją przygodę z filmami Hoffmana od „Flawless” na bank by pomyślał, że to prawdziwy gej ;)

P.S. Właśnie z uwagi na tę rolę, po kilku latach, Bennett Miller nie musiał długo się zastanawiać kogo obsadzić w roli Trumana Capote.. Tę najcenniejszą dla wielu statuetkę, jeśli już, to powinien dostać właśnie za Flawless.. Tym, którzy nie widzieli filmu, gorąco polecam.