Bardzo naturalistyczny, wręcz bezpośrednio prosty w przekazach obraz. Duże poczucie smaku "brudnego" miasta podane przez australijskich reżyserów..
Boks jest tu jedynie pretekstem, początkowym zaczynem tej historii. W rzeczywistości to dramat pełen obiektywnie prostych ale subiektywnie trudnych dylematów i wątpliwości głównego bohatera. Interesująca jest obserwacja psychicznej i fizycznej szamotaniny Grey'a. Cennym elementem obrazu jest ukazanie swoistej pustki, która otacza tego człowieka. Zażyłe ale niebezpieczne relacje z ojcem. Zadziwiające, puste, odpychające emocjonalnie relacje z matką (a właściwie z jej głosem w słuchawce telefonu) W którymś momencie można właściwie dojść do wniosku, że najbliższą mu osobą jest żona jego zmarłego przeciwnika..
Film nie grzeszy ani dobrą reżyserią ani dobrym aktorstwem. Jest przeciętny ale ..ciekawy. Rola Jamie Grey'a jest pasywna, czasami nawet naturszczykowa (reżyser podczas pokazu wspomniał, że tego aktora wynalazł na siłowni) Jedyne klasyczne aktorstwo i to na ciekawym poziomie reprezentuje tu filmowy ojciec - Garret Dillahunt.

Najlepszą oceną dla filmu byłoby 6,5.
Obejrzałem na WFF 2015 w ramach konkursu 1-2 (premiera europejska)