Wspaniałe kino.

Zanurzone w labiryntowym bezczasie, który trzeba przemierzyć, żeby odnaleźć siebie. Osobisty los zostaje tu przyłożony do mitologicznej matrycy.

W filmie Gruzinki mamy wyjątkową medytację nad rodziną i tym, jak pewne zachowania jednych wpływają na drugich. Może to brzmieć banalnie, ale w "Bebia, moje jedyne pragnienie" słowa i czyny tytułowej Bebi działają na członków jej rodziny, niczym klątwy. Żeby je zdjąć trzeba stanąć twarzą w twarz z kilkupokoleniową spuścizną i stoczyć walkę, podczas której zostaną wykrzyczane krzywdy, dzięki czemu będzie można odnaleźć własne miejsce w rodzinnej historii.
"Bebia, moje jedyne pragnienie" to nie tylko ustosunkowanie się do historii prywatnej, ale również do tradycji kultury gruzińskiej. Reżyserce w bardzo subtelny sposób udaje się połączyć szacunek do tradycji z pewnym jej kwestionowaniem.

Jak dla mnie film bliski arcydzieła oferujący katartyczny seans.