W roku 1979 Krzysztof Zanussi kręci film pt. "Barwy ochronne". Film zawiera historię rozgrywającą się na letnim obozie, jednak głównymi bohaterami są tylko ludzie świata nauki: doktorzy, profesorowie i w końcu grono studentów. Na obozie zorganizowany zostaje konkurs na najlepszy referat naukowy zawierający jakieś oryginalne spostrzeżenia i być może torujący drogę potencjalnym kandydatom do kariery naukowej.

Od początku filmu Zanussi przedstawia swoich głównych bohaterów - człowieka z pewnym doświadczeniem naukowym, docenta Szelestowskiego (w tej roli znakomity Zbigniew Zapasiewicz) i młodego 26-letniego adepta, początkującego naukowca, anglistę, magistra Kruszewskiego (w tej roli z kolei Piotr Garlicki). Jak by nie patrzeć, film ten należy do jednych z najlepszych filmów Zanussiego (zresztą lata jego świetności reżyserskiej przypadają na przełom okresu 1970/80, kiedy powstają najlepsze filmy). Film ukazuje skrajne postawy, zbieżności w poglądach, cechy osobowościowe dwóch głównych bohaterów. Szelestowski, człowiek z doświadczeniem umiejętnie manipuluje młodym naukowcem, wystawiając go na różnego rodzaju próby będące swego rodzaju sprawdzianem psychologicznym jego psychiki. Posuwa się niekiedy nawet do bezczelnych i chamskich kroków, aby w rezultacie dać upust podchwytliwym żartom. Jednak pozorne żarty Szelestowskiego odkrywają przed młodym naukowcem gorzką prawdę panujących w świecie naukowym zawiłości w pewnym sensie opierających się na kumoterskich machinacjach.